End of... school?

Miesiąc później…

Jechałyśmy do szkoły razem z Olgą, głośno rozmawiając. Kilka ostatnich tygodni spędziłam razem z nią i kilkoma innymi koleżankami, ucząc się do egzaminów końcowych i doradzając nieco dziewczynom, co mogą zrobić na egzaminie praktycznym z fotografii. Od tamtego momentu tylko kilka razy wymieniliśmy się z Jaredem SMS’ami, komentując pewną wystawę fotograficzną, na której byliśmy oboje w różnych odstępach czasu; w dodatku to on napisał do mnie jako pierwszy. Nie dzwoniłam do niego sama, ponieważ nie chciałam mu przeszkadzać, ani tym bardziej na niego naciskać.

Kiedy dojechałyśmy pod nasz wydział, zobaczyłam dekoracje na całym budynku i wielką płachtę, wiszącą na frontowej ścianie. „Gratulujemy absolwentom roku 2014”

Szeroki uśmiech nie schodził mi z twarzy, gdyż wiedziałam, że zasłużyłam na takie zakończenie mojej amerykańskiej przygody. Planowałam zostać jeszcze w Los Angeles przez kilka tygodni, nim wrócę, żeby odpocząć po ciężkiej pracy i spędzić nieco czasu na plaży, którą jak do tej pory wyłącznie fotografowałam. Miękki, złoty piasek naprawdę kusił.

- Chodź, na auli zaraz wszystko się zacznie! – Olga pociągnęła mnie za rękaw bluzki, idąc na tyle szybko, na ile pozwalały jej buty na obcasie, które miała. Dogoniłam ją w balerinach, po czym popędziłyśmy po schodach na drugie piętro, gdzie zajęłyśmy miejsca w audytorium. Rzeczywiście, ilość studentów i niejednokrotnie również ich rodziców oraz innych zaproszonych osób była naprawdę duża, więc już po chwili na podium zobaczyłyśmy konferansjera z wydziału teatralnego, ubranego w nienagannie skrojony garnitur.

- Prosimy o wyłączenie telefonów komórkowych i zajęcie miejsc, tegoroczne absolutorium rozpocznie się za chwilę.

Na scenie pojawili się wszyscy wykładowcy naszego kursu oraz rektor, ubrani w ciemne, burgrundowe togi, siadając na krzesłach, ustawionych wzdłuż długiego stołu, na którym leżały nasze dyplomy i torby z nagrodami.

- Witam państwa na ceremonii wręczenia dyplomów uczestnikom kursów artystycznych w roku akademickim 2013/2014. – rozległy się głośne brawa, więc razem z Olgą zaczęłyśmy klaskać, doceniając pracę wszystkich naszych przyjaciół, ale również nauczycieli, którzy poświęcili nam cały rok. – Jest to wyjątkowa uroczystość, ponieważ zostaną nagrodzone wszystkie wysiłki naszych studentów, ale także inne starania, które zapiszą się na kartach historii naszego uniwersytetu. Proszę teraz w imieniu zgromadzonych o zabranie głosu przez pana rektora.

Ciemnowłosy mężczyzna wstał ze swojego miejsca, dystyngowanym krokiem podchodząc do podium, które konferansjer natychmiast zwolnił, stając nieco na uboczu.

- Drodzy absolwenci, nauczyciele, rodzice, przyjaciele, zebraliśmy się tu, by podsumować pracę, włożoną przez was wszystkich w tym roku. Jest on szczególnym dla naszej uczelni, ponieważ po raz pierwszy zaprosiliśmy do udziału w kursach uczniów z zagranicy, dając im możliwość rozwijania swoich pasji i zainteresowań. – w tym miejscu spojrzałyśmy na siebie znacząco z Olgą. Doskonale rozumiałyśmy to, co ma na myśli rektor… - Jest on również wyjątkowy, ponieważ w tym roku w porozumieniu z wykładowcami i radą uczelni zdecydowaliśmy się nagrodzić najlepszych studentów. Zapraszam na scenę następujących absolwentów – spojrzał na leżącą przed nim na pulpicie karteczkę – Julianę Draganesti z wydziału graficznego, Petera Scheffena i Julię Miller z wydziału muzycznego, Melanię Fallon García z wydziału fotografii – Olga spojrzała na mnie wielkimi oczyma, słuchając mojego drugiego nazwiska, którego zwykle nie używałam, widząc, jak wstaję, wychodząc z naszego rzędu i kierując się w stronę sceny – oraz Camillę Shepard z wydziału literackiego.

Kiedy weszłam po schodkach na scenę, rozległy się głośne brawa. Z całej grupy, która została nagrodzona, kojarzyłam jedynie z pierwszego spotkania zapoznawczego dla studentów zagranicznych Julianę, dziewczynę z Rumunii, która na samym początku prawie wcale nie mówiła po angielsku, wciąż korzystając z pomocy tłumacza. Kilka miesięcy i jej zawziętość sprawiły jednak, że stała się komunikatywna i w miarę rozumiała to, co chcieli przekazać jej inni. Gdybym była jedną z wykładowczyń, z pewnością doceniłabym w ten sposób jej pracę. Uśmiech na twarzy mojej przyjaciółki był porażający, klaskała chyba najgłośniej ze wszystkich, chcąc szczególnie docenić moje starania.

- Gratuluję państwu osiągnięcia najwyższych wyników w nauce na swoich kursach, życząc dalszych sukcesów w rozwijaniu talentów. – razem z jedną z profesorek rektor przeszedł wzdłuż naszego szeregu, podając każdemu dłoń, wręczając nam dyplomy, torby z nagrodami i gratulując. Postanowiłam, że zerknę do niej później, już po zakończeniu uroczystości.

Kolejne osoby otrzymały swoje dyplomy z nieco mniejszą pompą, odbierając je od opiekunów kursów i przechodząc przez scenę. Kiedy Olga wróciła na miejsce z dyplomem, wstałam, przytulając ją mocno. Według mnie również zasłużyła na docenienie trudów pracy, pomimo faktu, że nie otrzymała żadnej nagrody. W pewnym momencie odwróciłam się do tyłu, patrząc na wejście do audytorium, szerokie, wykonane z pociemniałego ze starości drewna, wysokie drzwi. Stał przy nich mężczyzna, który widząc na sobie mój wzrok natychmiast odwrócił się, przepraszając innych stojących skinieniem głowy i pospiesznie wychodząc. Z takiej odległości nie byłam w stanie ocenić, kto to był, jednak dziwaczne przeczucie podpowiadało mi, że to Jared… Cóż, on był zdolny do tego, żeby obserwować wszystko, a później zniknąć jak kamfora.

Wracałyśmy do domu z Olgą, szczebiocząc jedna przez drugą i ciesząc się z wakacji, na które zasłużyłyśmy. Każda z nas trzymała pod pachą swoją teczkę z dyplomem, a ja dodatkowo niosłam torbę, w której znajdował się stojak do aparatu, kilka filtrów fotograficznych, a co najważniejsze, nowiutki zestaw markowych obiektywów, które od zawsze pragnęłam posiadać, jednak ich koszt był dla mnie zdecydowanie za wysoki. Kiedy wbiegłyśmy do mieszkania, zostawiłam na łóżku wszystkie rzeczy, ściągnęłam z siebie bluzkę, marynarkę i spódnicę, pospiesznie przebierając się w krótkie spodenki, koszulkę z nadrukiem wielkich, szeroko otwartych szczęk i wróciłam do salonu, w którym Olga stała już z napełnionymi kieliszkami i butelką różowego szampana.

- Za zdany kurs! – stuknęłyśmy się szkłem, wypijając po łyku musującego napoju.

- Wreszcie możemy świętować. – Olga szeroko się uśmiechnęła, pijąc szampana. – Idziemy wieczorem na imprezę? Trzeba to oblać!

- Ja chcę jedynie się wyspać. – odparłam, dopijając resztę kieliszka. –  Ostatnio spędziłam na nauce chyba całe lata świetlne, więc marzę jedynie o tym, żeby odpocząć. – pokiwałam głową, siadając na sofie.

- Dziewczyno, odpoczniesz w trumnie! Teraz musimy korzystać z reszty wolności, jaka nam została!

- Olga… - odezwałam się z powątpiewaniem. Moja przyjaciółka, zwykle dosyć spokojna, teraz szalała jak sztorm o sile dziesięciu w skali Beauforta. – Dziewczyno, coś ty wzięła? – kiedy spojrzałam w jej twarz, miała szeroko otwarte oczy i powiększone źrenice...

- Nic. – machnęła ręką, po czym zaczęła głośno chichotać. Niedobrze… To mi nie wyglądało na zachowanie zdrowego (i czystego) człowieka, jednak już po chwili wzięła w rękę butelkę z szampanem, dolewając sobie nieco do kieliszka. – Chcesz jeszcze? – zapytała. Szczerze wątpiłam w to, że była czysta, ale dopóki nikt nie zmuszał mnie do próbowania narkotyków, starałam się nie reagować impulsywnie. Zresztą, sama wiedziała, na co się pisze, jeżeli cokolwiek spróbowała.

- Odrobinkę. – delikatnie przytrzymując butelkę, dolała mi bladoróżowego płynu do kieliszka. Bąbelki przyjemnie rozlały mi się na języku, przypominając smak dziecięcej oranżady. Mmmmm. Lubiłam ten smak.

--------------------------------------------
Wkrótce większość z Was wraca do szkół, tak więc w ramach pocieszenia na koniec wakacji pozwoliłam sobie opublikować kolejny rozdział.
Dodałam również zakładkę z listą utworów, które pomagały mi jak do tej pory pisać - będę ją aktualizowała, tak więc na pewno pojawi się ich znacznie więcej.

Uprzedzając pytania: Jared nie zaginął, pojawi się... niedługo. 
Dziękuję Wam za każdą opinię, choć te parę słów, nawet nie wiecie, jak bardzo motywują mnie do działania :)
S.