New friends, strange places, million secrets

Nadal wszystko było dla mnie dziwne, nowe, niespodziewane: jeszcze godzinę z okładem temu siedziałam w mieszkanku, popijając sok i dyskutując o umowie, a teraz co? W najlepsze leżę sobie w domu mojego szefa, zaledwie ścianę (nawet nie wiem, jak grubą) od jego sypialni. W dodatku zostałam zabrana z własnej woli i… tym razem zostałam zapytana o zgodę. Wstałam, krążąc chwilę po przestrzeni co najmniej trzy razy większej od mojego dotychczasowego pokoju, rozglądając się. 

Na jednej ze ścian zauważyłam wkręcone w ścianę mocowania do ramek, co mogło oznaczać, że mam przyzwolenie na zawieszenie kilku rysunków i zdjęć, żeby poczuć się nieco bardziej swobodnie, co natychmiast wykorzystałam, wieszając antyramy. Skąd on mógł to wiedzieć... W szafie znalazłam wieszaki i półki, więc przyciągnęłam do siebie walizkę, wyciągając z niej rzeczy. Tak jak pakowanie zajęło mi więcej czasu, rozpakowywanie było pestką: rozwiesiłam to, co trzeba było rozwiesić, inne rzeczy poskładałam w porządku, buty wylądowały na dnie szafy, poustawiane parami, a ja poczułam się o wiele lepiej, mogąc zmienić ciężkie traperki na lekkie, miękkie kapcie, w których było mi przyjemnie.

Na biurku znalazł miejsce mój laptop, kosz z aparatem, przesunięty nieco w bok i bonsai, którego nie chciałam stawiać na parapecie. W tym miejscu do pokoju wpadało znacznie więcej słońca, więc nie chciałam wysuszyć mojej rośliny na wiór. Na pasującej do reszty umeblowania półce, wyglądającej tak, jakby została wstawiona celowo do pokoju, rozłożyłam książki, tworząc biblioteczkę. Z każdą kolejną minutą nabierałam poczucia, że odnalazłam się w miejscu marzeń. Tylko jaka będzie tego cena?

Nie chciałam pokazać się Jaredowi w takim stanie, jak teraz: spocona, podejrzewałam również, że nie wyglądałam najlepiej, co w efekcie tym bardziej mogłoby zniechęcić go do tego, czy podjął dobrą decyzję, więc złapałam kosmetyczkę, ręcznik, świeże ubrania i popędziłam do łazienki. Wystarczyło, żebym przestąpiła jej próg, natychmiast szeroko otwierając usta. Pomieszczenie przekroczyło moje najśmielsze oczekiwania: białe i czarne kafelki, którymi wyłożona była podłoga, podobne do kafelek na dole, przypominały posadzkę w lodziarni, a w samej łazience znajdowała się wyjątkowo duża kabina, która pozwalała mi sądzić, że z pewnością w tym samym czasie mogłyby brać prysznic dwie osoby. Na ścianach do pewnego momentu również położone były białe, kwadratowe kafle, nieco większe od tych podłogowych, a całość oświetlało kilka nowoczesnych kinkietów, wiszących przy ścianach. Całość uzupełniała prostokątna umywalka, wmontowana w ścianę, nad którą wisiało podświetlane lustro, otoczone półeczkami, gdzie mogłam rozłożyć kosmetyki.

Spędziłam dłuższy moment, jednak dość oszczędny pod strumieniami wody, lejącymi się z deszczownicy. Jak dobrze było poczuć na skórze zapach ulubionego płynu z nutką brzoskwini. Przebrałam się w sukienkę, dość zwiewną, ale nie za krótką, mając w pamięci to, jak najczęściej reagują mężczyźni na nieco swobodniejszy strój kobiet, po czym rozczesałam i wysuszyłam włosy, chwilę czekając, aż ułożą się w falę. Miałam to szczęście, że podobnie jak mojej mamie włosy po myciu nigdy się nie puszyły, wyglądając przy tym jak dopracowane afro. Jeszcze tylko mało pasujące co prawda do całego stroju puszyste kapcie, (nie chciałam brudzić podłóg butami) i byłam gotowa.

Kiedy wyszłam z pokoju, doszedł do mnie zapach czegoś smażonego, a po chwili usłyszałam dźwięki siekania. Podążając za wonią, stanęłam w progu kuchni, patrząc, jak Jared ze związanymi włosami stoi plecami do mnie, nucąc coś cicho, ubrany w czarną, ale nieco prześwitującą koszulę, jedną ręką podrzucając coś delikatnie na głębokiej patelni, chyba nawet woku, a obok niego leży na płaskim talerzu cały stosik pokrojonej w cienkie paski żółtej, zielonej i czerwonej papryki. W naturalnym świetle widziałam, jak zebrane razem w kitkę końcówki delikatnie lśnią, więc bezszelestnie podeszłam bliżej, siadając przy wysepce i przyglądając się. Z tej perspektywy miałam zupełnie inne widoki: nie zdawałam sobie przedtem sprawy, że Jared aż tak dokładnie i w uporządkowany sposób przygotowuje posiłki, dosłownie jak w tych wszystkich programach kulinarnych, układając poszczególne składniki w miseczkach i na talerzykach, odmierzając ilości produktów z iście zegarmistrzowską precyzją. Gdyby widział, jak czasem zdarzało mi się gotować, wątpię, żeby tknął cokolwiek przygotowanego przeze mnie. Zobaczyłam, jak na patelni prażą się posiekane orzechy, pachnące mi nieco pinią, do których dorzucił nieco suszonego, również drobno posiekanego chili i cebulę, po czym dodał całą, dość sporą miseczkę brązowego, ugotowanego wcześniej ryżu, z którego wilgoć po zetknięciu z gorącą powierzchnią naczynia zaczęła z sykiem parować. Nie czekał długo, wrzucając najpierw pokrojoną w kostkę, wyglądającą na podgotowaną marchewkę, później kilka większych różyczek brokuła, paprykę i ziarna świeżej kukurydzy, dopiero co obrane z kolby – widziałam liście, zebrane obok na papierowej torbie, zalewając wszystko szklanką wody mineralnej i dokładnie mieszając. Przez chwilę poczułam się jak pies Pawłowa, kiedy zebrała mi się w ustach wilgoć, bo choć oduczyłam się jeść mięso tak często, jak kiedyś, taka mieszanka smaków, oparta wyłącznie na warzywach, mogła być całkiem ciekawa. Odwrócił się, przyciągając do siebie stołek, ale kiedy mnie zobaczył, zamarł na krótki moment.

- Nawet cię nie zauważyłem. – wyciągnął z ucha słuchawkę iPoda, przypiętego do kieszeni. – Rzadko słucham muzyki, której sam nie napisałem, ale jeśli już do tego dochodzi, zatracam się w niej do reszty. Długo już tu jesteś?

- Może pięć minut, nie więcej. Jesteś bardzo uporządkowany. – wskazałam na miseczki, stojące na blacie.

- Dziękuję. To ułatwia życie, sama kiedyś zauważysz.

- Co szykujesz?

- Pomyślałem, że wspólnie z Emmą, Dianą i Yasirem zjemy, trochę porozmawiamy, żebyś mogła poznać nas nieco bliżej. Na pewno jesteś onieśmielona całą tą sytuacją. Poza tym, myślę, że lunch przyda się każdemu z nas. – dodając, na siedząco sypnął przygotowaną wcześniej sowitą porcję ziół, lekko doprawił potrawę solą i pieprzem, wymieszał zawartość patelni, po czym wstał, wyciągając z szafki nad nim kilka miseczek i widelców. – Najlepsze jest ciepłe, pomożesz mi zanieść?

- Jasne, wezmę trzy. Umiem nosić takie porcje. – dodałam, kiedy spojrzał na mnie niepewnie, już schylając się po tacę. – Dam radę bez, nie musisz.

- Nałożę trochę. – ustawił naczynia w rządku, porcjując po równo ryż i dodatki, posypując każde z dań porwanymi w palcach listkami kolendry, której kilka niewielkich łodyżek urwał z krzaczka, rosnącego na parapecie. W tym przypominał mnie: bez świeżych ziół nie wyobrażałam sobie mojej kuchni.

- Ładnie to wygląda, prawie jak w restauracji. – skomentowałam sposób prezentacji całego dania. 

Na zajęciach raz czy dwa robiliśmy zdjęcia jedzenia, które w ogóle mi nie wychodziły, ponieważ zawsze umieszczałam dookoła elementy dekoracyjne, które przykuwały uwagę bardziej, niż samo danie, które musiałam sfotografować. Nie ukrywam, ale robienie zdjęć wylosowanego przeze mnie makaronu z serem nie należy do najłatwiejszych, ponieważ całe danie na talerzu, jeśli źle się je nałoży, wygląda jak biała, wymieszana górka składników. Jedynym atutem po tych zajęciach było to, że mogliśmy z premedytacją zjeść wszystkie przywiezione przez nas potrawy. Cóż, nie zdążyłam nawet spróbować własnego brownie, ponieważ zniknęło szybciej, niż się na to nastawiałam.

- Wiesz, że w tym, co powiedziałaś, jest sporo prawdy? – Jared szeroko się uśmiechnął. – Pożyczyłem sobie przepis z jednej z moich ulubionych, malutkich knajpek nieopodal Malibu. Tam zawsze serwują takie proste, ale wbrew pozorom pełne smaku potrawy. Sama zobaczysz.

- Długo już tak gotujesz?

- Będzie trochę lat. Nie wyobrażam sobie już teraz innej kuchni, jak ta. Po części sam też projektowałem to miejsce, tą kuchnię, żeby jak najwygodniej wszystko mi się przygotowywało.

Kiedy podniosłam pełne miseczki, były już ciepłe. Znałam drogę do „ula”, więc niosąc ostrożnie lunch, zeszłam na sam dół, lekko popychając bokiem drzwi do biura.

- Jared przygotował lunch, częstujcie się. – postawiłam przed Dianą, Yasirem i siedzącą obok niego Emmą miseczki.

- A ty? – Yasir wskazał na swoją miseczkę. – Nie jesteś głodna? Gdzie masz swój lunch?

- Ja mam. – zza pleców dobiegł nas dźwięk głosu Jareda, który podał mi białą, porcelanową miseczkę, łapiąc po chwili ręką jedno z krzeseł na kółkach, przyciągając je do siebie. – Częstuj się.

- O wilku mowa, a on tu. – zaśmiałam się, najpierw ciągnąc dla siebie krzesło, po czym usiadłam, trzymając w dłoniach naczynie. – Dziękuję. – skinęłam mu głową.

- Nie ma sprawy. - odparł z szerokim uśmiechem.

- Więc, Nia, co tak właściwie sprawiło, że będziemy pracowali razem? – Emma skubnęła różyczkę brokuła, delikatnie na niego dmuchając.

- Poznaliśmy się jakieś dwa miesiące temu w dość dziwnych okolicznościach. – zaczęłam opowiadać, wracając do samego początku zwariowanej historii.

- Siedem tygodni temu, dwa miesiące będą w przyszłym tygodniu. – Jared wtrącił się, doprecyzowując czas naszego pierwszego spotkania.

- Serio liczyłeś?

- Zdarza się. – uśmiechnął się znad widelca, na którym leżała niewielka górka warzyw. – Ale o tym powiem ci później.

- Więc, wracając do historii: miałam mały wypadek po drodze na zajęcia, a Jared zajął się mną i moim pokrwawionym kolanem. Przepraszam, że to powiem, ale sądziłam, że na pomocy się skończy i zapomnimy o sprawie, jednak spotkaliśmy się po raz kolejny na moich warsztatach fotograficznych.

- To stamtąd tak pędziłeś. – Emma natychmiast połączyła ze sobą fakty. – Z uczelni Nii.

- Rzeczywiście, to był poniedziałek, a ja nie chciałem się spóźnić. Wiesz przecież, że unikam takich sytuacji jak ognia.

- To wszystko wyjaśnia. – pokiwała głową.

- Super, wiemy już, co robisz. Skąd jesteś, z Teksasu? – tym razem spytała Diana, zaskakując mnie tym, ponieważ wydawało mi się na pierwszy rzut oka, że jest dosyć małomówna. Może wystarczy dać jej nieco czasu, a zrozumie?

- Żartujesz? – szeroko się uśmiechnęłam. – Nie, nie jestem ze Stanów. Pochodzę z Hiszpanii.

- Naprawdę? Wow, podobno nad Morzem Śródziemnym jest prawie tak ciepło, jak tutaj, w Kalifornii.

- Pogoda… w sumie może być podobna, ale w zeszłym roku była dość chłodna zima, ale nie taka, jak w Madrycie.

- Czyli?

- Po raz pierwszy przeżyłam Święta bez śniegu, za to z palmami. Mama śmiała się, że wybrałam chyba tropiki. – szeroko się uśmiechnęłam, pamiętając historię zdjęć, które wysłałam rodzince w Boże Narodzenie. – Oni pojechali z Clarą do naszej rodziny w Pireneje.

- Dla nas to zupełnie normalne, co roku robimy ognisko ze s’mores i gitarami… - Jared szeroko się uśmiechnął, słysząc moje wyznanie. – A na narty jeździmy bardziej na północ, nie uwierzysz, ale nawet w Kalifornii są miejsca, w których zimą można poszaleć, a później napić się dobrej, gorącej herbaty. Kim jest Clara?

- To moja młodsza siostra, uczy się w trzeciej klasie na poziomie amerykańskich „middle school”.

Nie wiedziałam, jak mam wytłumaczyć Jaredowi, że hiszpański drugi etap edukacji obowiązkowej trwa aż cztery lata, więc tylko i wyłącznie dlatego odwołałam się do znanego mu porównania.

- Wracając do tematu: albo grzanego wina lub gorącej czekolady, jak kto woli. – Yasir uśmiechnął się delikatnie. – Tak przynajmniej lubi kończyć nasze wypady na narty moja żona. Zresztą ja też.

- To jedne z najlepszych dni w roku, wyłączając oczywiście świąteczny obiad u Constance. – dodała Emma.

- To moja mama. – Jared wyprzedził moje nieme pytanie. – Koniecznie musisz ją poznać, jest wspaniałą kobietą. Skąd, u licha, Emma znała mamę Jareda?

- Wracając do tematu: a wy, jak się tu znaleźliście? – byłam szczerze ciekawa obecności całej grupki w kręgu, w którym siedzieliśmy.

Emma cicho zaczęła opowiadać.

- Znamy się z Jaredem już od dawna, czekaj, ile to będzie? – spojrzała na niego pytająco. – Pięć czy sześć lat?

- Coś koło sześciu. – odparł. - Na początku Emma została przysłana przez wytwórnię, by opiekować się kontaktami między nimi a nami, zespołem, jednak z czasem okazało się, że doskonale radzi sobie z obowiązkami, więc za naszą wspólną zgodą została moją osobistą asystentką.

Odetchnęłam, uświadamiając sobie, że ich powitanie wynikało z przyjaźni, a nie z jakichś głębszych powodów. Gdybym miała pracować z dziewczyną mojego szefa, byłaby to absolutna porażka, gdyż wystarczyłby jeden błąd i wszystko to, co otaczało mnie od bardzo krótkiej chwili, zwyczajnie prysłoby jak bańka mydlana. Okej, mogłam powiedzieć, że również po części wyjaśniło się, czemu Emma wie, kim jest tajemnicza Constance.

- My z Dianą znaleźliśmy się w The Hive za sprawą naboru na staż, a później Jared zaproponował nam pozostanie i stałą, bezpieczną pracę. – Yasir szeroko się uśmiechał, trzymając na kolanach prawie pustą miseczkę. – Wszystkim wyszło to chyba na dobre.

- To brzmi naprawdę dobrze. I jak się wam tu podoba?

- Czasem mamy dużo obowiązków, ale rekompensatą jest to, że dzięki nam wiele osób jest szczęśliwych. Poza tym osiągamy sukcesy, cały czas rozwijamy się i uczymy, więc nie mogę mieć powodów do narzekania. – Diana pałała zadowoleniem, cóż, najwyraźniej ta praca sprawiała jej wiele radości. Z niewolnika nie ma dobrego pracownika, a o tym wiedziałam doskonale.

Utwierdziłam się w przekonaniu, że nie warto, bym się zamartwiała i niepokoiła o własne bezpieczeństwo, bo jak zdążyłam się dowiedzieć, lęk, jaki mnie ogarniał, był zupełnie zbędny. Jeśli siedzący wokół mnie potwierdzali, że normalnie będę pracowała w firmie Jareda, mogłam uwierzyć im na słowo. Zresztą, patrząc na biuro i siedzących w nim szczęśliwych ludzi, nie musiałam szukać innych dowodów.

- Niedługo wyjeżdżamy, więc będą potrzebne nowe zdjęcia do mediów, więc to idealny moment, że akurat jesteś tu razem z nami. – Jared szeroko się uśmiechnął.

Szeroko otworzyłam oczy, słuchając długowłosego. Zdjęcia? Kiedy? Jakie? Nasunęło mi się mnóstwo pytań, na które najprawdopodobniej na razie miałam nie uzyskać odpowiedzi.

- Później ci powiem. – Jared uśmiechnął się, kończąc swój ryż. – Na razie dam ci trochę spokoju, żebyś przyzwyczaiła się do nowego rytmu pracy i zasad, rządzącymi tym miejscem. A później… przejdziemy do konkretów.

Okres próbny nie będący nim? Niekoniecznie, lepiej będzie go nazwać: ochronnym.

Trzy dni później…

Korzystałam z okazji, wiedząc, że Jared wróci później i choć zaraz po mojej przeprowadzce z niewielkiego, studenckiego pokoiku do jego domu oprowadził mnie po całej posiadłości, chciałam zobaczyć ją jeszcze raz, zupełnie sama. Choć była to zupełnie kawalerska willa, jeszcze nigdy, nawet podczas przelotnego przejścia do biura nie zauważyłam ani śladu bałaganu. Panował w nim zabójczy porządek, co sprawiało mi ogromną przyjemność. Postanowiłam, że zacznę oglądać dom od samego dołu, otwartego parteru, wychodzącego na ogród i basen, ale łatwiej było mi rozpocząć od drugiego piętra, na którym znajdowały się sypialnia, którą mi udostępnił, jego własna, kuchnia, w której już wylądowałam, mały pokoik gościnny, miejsce, które nazywał „pokojem gitarowym”, które dla mnie było niczym innym, jak tylko pomieszczeniem na instrumenty, syntezatory i nieużywane nuty oraz teksty, maleńki składzik gospodarczy i wyjście na taras, ciągnący się przez całe piętro, ale po przeciwnej stronie, niż nasze sypialnie, co dawało mi pewność, że nie będzie mógł mnie podglądać, na przykład podczas snu.

Kiedy zeszłam po schodach na dół, ściany tej części domu pokryte były w całości rysunkami nie z tego świata i napisami, wykonanymi ręcznie przez wiele osób, co mogłam stwierdzić po różnych charakterach pisma. Kiedy zbliżyłam się do jednej z nich, przyglądając się słowom, natrafiłam na fragmenty, wyglądające z daleka jak linijki piosenek, ale też próby nieudolnych konwersacji. Jedna z nich zmusiła mnie do śmiechu: „Gotowanie z Marsami jest najlepsze na świecie!”, lecz już po chwili przeczytałam odpowiedź: „Nigdy więcej nie gotuj, Jared!”. Cóż, papier, a tym bardziej ściana mają zdecydowanie zdolność utrzymania napisanych na nich słów, jednak byłam zaskoczona, ponieważ Jay, jak zdążyłam się już zorientować, całkiem nieźle gotował i nie potrafiłam uwierzyć w naskrobaną naprędce opinię.

Przeciwległa ściana obklejona była kartkami papieru z nadrukowanymi jedną czcionką słowami, takimi jak: „marzenia, muzyka, wina, pożądanie, pasja, miłość, wiara, sny, nadzieja, spełnienie, emocje” a na niewielkim blacie przed nią stała najprawdziwsza maszyna do popcornu, taka, jaką czasem można znaleźć w cyrku lub znacznie częściej w kinie. Hmmm, a gdyby tak spytać kiedyś Jaya, czy moglibyśmy pomyśleć o zorganizowaniu nocy filmowej? Może zgodziłby się na to?

Szeroko otworzyłam drzwi do pozornie niewielkiego pokoiku, obstawionego komputerami i klawiszami, a kiedy pokonałam stopień, zobaczyłam komplet wiszących na stojaku gitar. Wiedziałam, że to serce domu, miejsce, w którym Jared nagrywał swoje piosenki. Co prawda postanowiłam niczego nie dotykać, jednak perspektywa stanięcia przed mikrofonem za ścianką, wykonaną z pleksiglasu w dużych, miękkich słuchawkach Jaya na uszach była silniejsza i moje pragnienie wygrało, więc już po kilku sekundach patrzyłam na siateczkę, osłaniającą mikrofon, delikatnie dotykając jej dłonią. O dziwo, choć wyglądała na masywną, była naprawdę przyjemna w dotyku. Kiedy oparłam się dłońmi o dwie strony pokoiku, poczułam się tak, jakbym rzeczywiście nagrywała, ale jednocześnie coś głośno krzyczało we mnie, że naruszam nie będącą moją przestrzeń.

Wyszłam ze studia, zamykając za sobą dokładnie wszystkie drzwi, po czym zeszłam na parter, gdzie znajdowało się biuro The Hive oraz drzwi, wychodzące na ogród i basen. Już miałam kierować się ku wyjściu, gdy zauważyłam wtapiające się w białą ścianę, prawie że niezauważalne drzwi bez zewnętrznych zawiasów. Podeszłam do nich, pociągając za "klamkę", jednak te ani drgnęły. Pociągnęłam mocniej, lecz w odpowiedzi usłyszałam jedynie cichy stukot zablokowanego zamka. Co takiego znajdowało się za nimi, że były zamknięte na klucz?

-----------------------------------------

Sekrety, sekreciki...
Obawiam się, że absolutnie straciłam wenę, gdyż nawet teraz myślę o biofizyce, biologii komórki i tym, co czeka mnie niedługo na biochemii...
Pora pomyśleć o tym, co stanie się z tym blogiem i kiedy będę go pisała. Postaram się jakoś to wszystko poukładać, ale nie obiecuję, że kolejne rozdziały będą pojawiały się równie często, jak do tej pory.
Trzymajcie się cieplutko,
S.