Until end of all days

Coś perfidnie łaskotało mnie w nos. Nie chciałam otwierać oczu, wiedząc, że obok mnie leży (a przynajmniej powinien) Jared, smacznie śpiąc po powrocie. Miał ku temu powody: on w przeciwieństwie do mnie pracował, a nie tak ja, starał się topić smutki w alkoholu. Zresztą, nie czułam się najlepiej po poprzednim wieczorze. Obróciłam się na bok, mrucząc: - Jay, przestań.

Uczucie łaskotania nadal nie minęło, więc otworzyłam oczy, widząc jedynie wiszący i poruszający się przed moją twarzą srebrzysty ogon Elli. Nieźle, moja własna kotka została przymusowym budzikiem. Pewnie zgłodniała. Z pewnością zatęskniła również za moim dotykiem. Kiedy nieco się przesunęłam, zeskoczyła z szerokiego zagłówka na materac, rozkładając się obok mnie. Wygodnicka, ot co.

Pobudka ta okazała się być jedną z najgorszych w moim całym życiu. Bolała mnie głowa, miałam gardło suche jak pieprz, a co gorsza, zupełnie przeszła mi ochota na funkcjonowanie. W dodatku byłam wygięta w literę U, bolał mnie kręgosłup i niezbyt chętnie podchodziłam do życia. Co gorsza, wiedziałam, że jest to dzień pracy, więc kompletnie spaliłam sprawę na panewce. Drinki w Avalonie były mocniejsze, niż przypuszczałam, a ja prawie nic nie jadłam przed wyjściem, tak więc ich efekty były znacznie silniejsze.

Usiadłam powoli, dając sobie chwilę, ponieważ nagle świat ogarnęła na kilka sekund ciemność, która jednak po chwili zniknęła, a na boku poczułam ocierającą się o mnie i mruczącą głośno Ellę. Głodna, zostawiona na kilka dni samej sobie – miałam nadzieję, że Jared napełniał jej miseczkę, a dziewczyny zajęły się nią, chociaż podrapały ją po grzbiecie, bo Ella nie znosiła braku uwagi – i niedopieszczona przeze mnie żądała teraz uwagi. Jej miauknięcia były jeszcze czymś do zniesienia, ale zastanawiałam się, co będzie z głosem ludzkim. Spojrzałam na zegarek i natychmiast się skrzywiłam: od co najmniej dwóch kwadransów, jeśli nie dłużej, powinnam była siedzieć w biurze i przygotowywać wszystkie materiały medialne.

Przemyłam twarz lodowatą wodą, spoglądając jednocześnie w lustro: ze szklanej tafli spoglądała na mnie bledsza niż zazwyczaj dziewczyna z podkrążonymi oczyma, lekko przekrwionymi spojówkami i zdecydowanie nie należącą do udanych fryzurą po spaniu. Ubrałam się w dżinsy i pierwszą lepszą wyprasowaną koszulkę, wyszczotkowałam włosy, doprowadzając je do względnego porządku, umyłam zęby, na nadgarstek założyłam cienką, sznurkową bransoletkę, którą dostałam od Clary i chwytając w locie szklankę pełną czegoś, wyglądającego na różowe smoothie, zeszłam na dół, kilkanaście sekund później otwierając drzwi do biura.

Spojrzenia wszystkich zwróciły się na mnie: Emma i Diana patrzyły z niedowierzaniem, a Jared uśmiechnął się, chwilę później odwracając się na krześle plecami do monitora komputera, przy którym przywykłam pracować, patrząc na mnie badawczo.

- Cześć, przepraszam za spóźnienie. – machnęłam wolną ręką, po czym odstawiłam szklankę na biurko, upijając wcześniej łyk z niej. – Zaspałam.

- Myślę, że nie będę wam dłużej przeszkadzał. Nia, zobaczymy się później. – Jared wstał z mojego miejsca, podchodząc do mnie, jednak kiedy przechodziliśmy obok siebie, musnął moje ramię palcami, zerkając w dół. Czyżbym czymś go uraziła? Echo jego głosu pobrzmiewało mi jeszcze w uszach przez jakiś czas, więc kiedy usiadłam przy biurku, głośno westchnęłam. Na monitorze wyświetlony był plakat, który miałam poprawić, ale z tego, co zdążyłam zauważyć, większość elementów z niego, które miałam przerobić w Corel Draw, było już gotowe w okienkach dookoła. Musiałam jedynie połączyć je w całość. Kiedy za mężczyzną trzasnęły drzwi (moje biurko stało tak, że siedząc, byłam odwrócona plecami do nich) dziewczyny natychmiast zaczęły mówić.

- Gdzie się podziewałaś?

- Ciszej, proszę was… - mruknęłam, zasłaniając uszy. To było dla mnie zdecydowanie za głośne. Miałam rację, sądząc, że ludzki głos okaże się dla moich uszu zabójczy.

- Kac morderca nie ma serca? – Emma zaśmiała się, spoglądając na mnie badawczo. – Jared wspomniał, że przyjechaliście wczoraj w nocy prosto z Avalonu, gdzie cię znalazł. Nie wiedziałaś, że tam wszystko jest celowo wzmacniane?

- W Avalon?

- Tak. Chodzi o to, żeby na początku goście się nie orientowali, ale później... efekty mogą być zgubne.

- Co się tak właściwie stało? – Diana patrzyła na nas dwie jak na woskowe figury, lustrując wzrokiem z góry na dół. – Wiem tylko tyle co Emma, że musiałaś wyjechać.

- Nie będę opowiadała wam o szczegółach, bo myślę, że nie będzie to miało większego sensu, ale…

- Nikt nie znika bez pożegnania! – Diana odparowała – Czemu nie dzwoniłaś, mogłam ci pomóc, przecież masz mój numer, komunikator, maila… Naprawdę, zastanawiałam się nad tym, czy nie postanowiłaś wrócić do Hiszpanii! Straciłabym jedną z najlepszych koleżanek! – dodała, wstając z miejsca i podchodząc do mnie.

- Nie, nie wróciłabym. Spokojnie, wszystko się już wyjaśniło, zresztą, ja bym też was nie chciała pozostawiać tutaj całkiem samych.

Przyznaję, zżyłam się ze wszystkimi w The Hive jak z rodziną; moi przyjaciele byli nią tutaj, kiedy nie mogłam lecieć do Madrytu. Zresztą, wróciłam od taty, więc wiedziałam, że pozostawiając tatę, mamę i Clarę tam, na miejscu, sprawiałam, że byli dumni z tego, co osiągnęłam. Bardziej niż cokolwiek innego teraz chciałam przedstawić im Jareda. Wiedzieli już, że jest mi bardzo bliski…

- Zobacz, Jared siedział tutaj z nami, mówiąc, że nie budził cię, bo nie uważał tego za stosowne. Zresztą dobrze go rozumiem, kto chciałby wstawać bladym świtem… W twoim zastępstwie zebrał wszystkie grafiki do kompletu. – Diana uśmiechnęła się, wskazując na monitor. – Ma o tym całkiem spore pojęcie, nie wiem, czy wiesz, ale studiował w szkole artystycznej, podobnie jak ty. Nie skończył kierunku, ale czasami zaskakuje nas tym, jakie ma doświadczenia.

- Oj. – mruknęłam. Jeśli poświęcił czas na próbę lub swoje prywatne sprawy po to, by ogarnąć do końca marny plakat, mogłam spodziewać się kłopotów.

- Spokojnie, nie był zdenerwowany.

- To dobrze. – odetchnęłam z ulgą. – Ale to chyba dlatego, że…

- Że? – Emma natychmiast zareagowała. Zdążyłam już zorientować się, że kiedy pojawiała się w powietrzu jakaś wiadomość, zachowywała się jak doskonale wyczulony radar. W poprzednim wcieleniu musiała mieć coś wspólnego z dziennikarstwem, zdecydowanie.

- Jeszcze wam nie powiedział?

- Jared? I o czym? – Diana przyciągnęła sobie krzesło, siadając obok mnie. – Nie mówił o niczym ważnym, poza tym, że masz przesłać gotowe plakaty do osób, które potrzebują wzorców w tradycyjnej formie do druku i reklam. Ale wracając do tematu… O czym miałby nam powiedzieć?

Natychmiast spiekłam raka, splatając ze sobą palce dłoni. Mogłam nie poruszać tego tematu, obawiałam się jednak, że dziewczyny wiedzą już o wszystkim. Cóż, nieco za szybko się za to zabrałam. Skoro jednak już wypłynęło, to postanowiłam, że opowiem dziewczynom o wieczorze.

- Dobra, w sumie powinnyście to wiedzieć, bo nadal będziemy pracować razem… To się nie zmieni za szybko. Jared powiedział, że pomimo wszystkiego, co się wydarzyło, nie zamierza mnie wyrzucić.

- Chodź tutaj! – Diana rzuciła się w moją stronę z szeroko otwartymi ramionami. – Nawet nie wiesz, jak bardzo się cieszę, że zostaniesz tutaj z nami. - przytuliła mnie do siebie o wiele mocniej, niżbym ją o to podejrzewała.

- Słuchajcie, musimy wykorzystać okazję, że jeszcze przez krótki moment przed trasą będziemy w trójkę. W przerwie jedziemy na lunch do Elf Café. – Emma szeroko się uśmiechnęła. – Jestem autem, więc mamy czas, żeby spokojnie pojechać, zjeść, pogadać i jeszcze wrócić.

Kilka godzin, które spędziłyśmy na pracy, jednoczesnym wymienianiu ploteczek – dziewczyny powzięły sobie za cel poinformowanie mnie o wszystkim, co działo się zarówno w czasie mojego pobytu w Madrycie, ponieważ od jednej do drugiej nieobecności minęło niewiele czasu; a nawet zaraz po powrocie było tyle pracy, że nawet nie pojawiałam się w biurze, obrabiając materiały na górze i poprawiając całą masę zdjęć – sprawiły, że czas do pory lunchu minął nam nader przyjemnie. Zatrzaśnięta we własnym świecie, myślach, pracy, widując się z Jaredem zaledwie kilka razy w ciągu dnia, to wszystko sprawiło po moim powrocie od rodziców, że zaczęłam  czuć, że to wszystko, co się zdarzyło, było jedynie kłamstwem.

Zaśmiewałyśmy się w Elf, oczywiście w granicach zdrowego rozsądku, tak, aby nie przeszkadzać innym gościom z opowieści Diany, udającej manierę mówienia Jareda. Przez moment miałam ochotę spytać ją, czy zgodziłaby się na nagranie, które pokazałybyśmy mu, ale z drugiej strony wiedziałam, że obraziłby się śmiertelnie, zarówno na mnie jako autorkę, jak i Dai za sam pomysł. W duchu musiałam przyznać, że choć czasem jego zachowanie przypominało nastolatka, jak sam o sobie powiedział, w większości sytuacji starał się być poważnym człowiekiem, jak na jego wiek przystało.

Kiedy weszłyśmy do domu, a od wejścia przywitała nas łasząca się i ocierająca o nogi Ella, krzyknęłam w górę schodów: - Jared, jesteś? – odpowiedziała mi cisza. Pewnie gdzieś wyszedł, przy ciągłych spotkaniach biznesowych jego kalendarz nadal pozostawał dla mnie tajemnicą. Półświatek Hollywood prezentował przed nim otwarte podwoje i nie miał on z reguły żadnych zahamowań, by korzystać ze swoich kontaktów i znajomości. Dziewczyny zabrały swoje rzeczy z biura, pakując się i wspólnie wychodząc – dzięki temu, że wcześniej skończyłyśmy naszą pracę, szybciej mogły wrócić do domu, a Emma zaproponowała Dianie, że odwiezie ją do centrum, gdzie miał czekać na nią jej chłopak. Ja natomiast miałam pozostać sama, w związku z czym z miejsca pomyślałam o popołudniu spędzonym nad basenem. Pogoda była na tyle łaskawa i stabilna od kilku dni, że uznałam za całkiem przyjemne zajęcie, mające nieco zabić czas: popływać i posiedzieć w wodzie.

Kiedy wspinałam się po schodach na górę, chcąc zabrać z sypialni kostium, ręcznik i okularki, w kieszeni dżinsów rozdzwonił się mój telefon. Spodziewałam się, że to Jared albo ktoś z moich znajomych, ale na niewielkim ekranie pojawił się nieznany mi numer. Po kodzie kierunkowym zorientowałam się, że rozmówca dzwoni z jakiegoś miejsca w Kalifornii.

- Tak, słucham?

- Nia? Z tej strony Constance. – zdziwiłam się, słysząc jej głos po drugiej stronie. – Jak się czujesz? Nie nudzisz się? Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci, że mam twój numer. Jared dał mi go, kiedy byłaś w Madrycie.

- Dzień dobry, bardzo dobrze, dziękuję. Nie, mam tyle zajęć, że nie mogę narzekać.

- Słyszałam o twoim tacie, mam nadzieję, że czuje się już lepiej. Shannon i Jared o wszystkim mi opowiedzieli, mam nadzieję, że nie będziesz miała im tego za złe. Cieszę się, że wszystko jest już w porządku. Pozwolisz, że przyjadę do was? Jay wspomniał, że niedługo powinien wrócić. Rozmawialiśmy chwilę temu. – wiadomość z ust Constance sprawiła, że moje wcześniejsze, dość ambitne plany natychmiast wzięły w łeb – i spotkamy się w komplecie.

- Oczywiście, zapraszamy. – uśmiechałam się do słuchawki, siadając na półpiętrze z telefonem przy uchu.

- Świetnie. Będzie mi bardzo miło móc cię widzieć po raz kolejny. Nie będę przedłużała, porozmawiamy, kiedy przyjadę, do zobaczenia.

- Do zobaczenia.

Niedługo później nuciłam już pod nosem Crazy In Love, stojąc w kuchni i mieszając w misce ciasto. Zerkałam przy tym do książki kucharskiej, sprawdzając, czy aby na pewno w dobrej kolejności zmieszałam ze sobą składniki przepisu,  ponieważ chciałam zrobić idealne cupcakes, w sam raz do kawy czy herbaty. Wydawać by się mogło, że to jeden z najprostszych przepisów na świecie, ale wystarczyła chwila nieuwagi, zbyt wiele lub zbyt mało jakiegoś dodatku, a cała blacha stawała się niejadalna. Zdawałam sobie sprawę z tego, że może i nie mam głosu Beyoncé, Jareda – tak, słyszałam już kilkukrotnie, jak śpiewał - czy innej utalentowanej osoby, ale śpiewanie w samotności podczas gotowania sprawiało mi dużo przyjemności. Papilotki w foremce były już gotowe, piekarnik się nagrzał, nic nie mogło mi przeszkodzić, więc pozwoliłam sobie na nieco głośniejsze popisy wokalne.

Migdałowe ciasto znalazło się w foremkach w piekarniku, a ja zajęłam się mieszaniem składników na jakiś krem. Na szczęście znalazłam w lodówce idealnie schłodzoną puszkę mleka kokosowego, które mogłam ubić w coś, przypominającego bitą śmietanę. Zdecydowanie, to nie był przypadek, że miałam do dyspozycji wszystko to, co było konieczne do przygotowania co najmniej trzech różnych słodkości. Tak jakby Jared doskonale wiedział, co się stanie. Cóż, nawet jeśli, w co nie wątpiłam, to był jego plan i musiałam zachować się odpowiednio do sytuacji.

Mieszając ze sobą składniki kremu, szeroko się uśmiechałam. Minutnik w kształcie jajka cicho klikał, odmierzając upływające minuty, a ja skupiłam się jedynie na tym, by mleko kokosowe z dodatkiem ekstraktu z wanilii i odrobiny soli morskiej zmieniło się w gładki krem. Gdyby nie elektryczny, niewielki mikser, byłoby ciężko, ponieważ po całonocnym lub dłuższym pobycie w lodówce mleko skostniało i wątpiłam w to, że siłą własnych rąk będę w stanie poprawnie go przygotować. Jedyną wadą w realizacji tego przepisu był koszmarnie hałaśliwy mikser, którego żadnymi metodami nie dało się wytłumić, więc musiałam poświęcić kilkadziesiąt sekund przyjemnej ciszy na rzecz gotowego produktu. Przez cały czas skupiałam się tylko na tym, by jak najszybciej wyłączyć hałaśliwe urządzenie, więc nawet nie zauważyłam, jak obok mnie znalazł się Jared w rękawicach, odstawiający na szeroką deskę nieopodal mnie gotowe babeczki. Posłałam mu szeroki uśmiech na powitanie, wyłączając urządzenie i odstawiając je na blat, na tyle daleko od krawędzi, by przez przypadek się nie zsunęło, podeszłam do blaszki, odsuwając ręce mężczyzny z dala od wypieku.

- Gorącego się nie je, spróbujesz później. – zwróciłam mu uwagę, na co teatralnie się skrzywił. Chciałam pierwotnie „dać mu po łapach” za chęć podjadania, ale powstrzymałam się od zachowań charakterystycznych dla nauczyciela z poprzedniej epoki.

- Dzwoniła do ciebie mama? Coś mi wspomniała, że chce nas zobaczyć.

- Tak, będzie niedługo.

- Jak się czujesz? Jadłaś coś? – podszedł, obejmując mnie ramieniem i przyciągając do siebie. – Bardzo chciałbym jakoś ci pomóc.

- Tak, jadłam z dziewczynami lunch. Tak naprawdę dopiero niedawno mogłam cokolwiek przełknąć, bo  mój żołądek przestał protestować.

- Dobrze. – z zadowoleniem pokiwał głową. – Zamierzam o ciebie dbać. Skończyłaś już?

- Prawie, ale krem nałożę przed samym podaniem. – wyplątując się z objęć Jareda, wstawiłam miskę z kremem do lodówki. – Chcesz wylizać mieszadełka?

Nawet nie musiałam pytać: w momencie, w którym odwróciłam się od stojącego miksera, Jared wymontował je cichaczem z urządzenia, teraz palcem dokładnie czyszcząc je od środka i na zewnątrz. Co za łakomczuch. Gdyby nie to, że ich końce były dość ostre i mógł się pokaleczyć, najprawdopodobniej wyczyściłby je, ale własnym językiem. Cóż, przy braku jajek i innych produktów w kremie, które w surowej formie były absolutnie niejadalnymi, zdawałam sobie sprawę z normalności tej sytuacji.

- Zostaw mi trochę, żebym spróbowała! – również podeszłam, biorąc z drugiego mieszadełka odrobinę masy i smakując. Była całkiem w sam raz.

- Mmmm, dobre. Gdybym mógł, zjadłbym od razu całą miskę. – Jared uśmiechał się od ucha do ucha, ale tym, co rozbawiło mnie najbardziej, było jego dziecięce uwielbienie dla smakołyku. Zresztą, z historii, które sobie opowiadaliśmy w wolnych chwilach, wynikało, że po ostatnim filmowym występie Jared jest w dalszym ciągu chudy jak szczapa, co wytykał mu w nieskończoność jego lekarz. To dlatego rozumiałam już, czemu między pojemnikiem z torebkami popcornu a masłem roślinnym stała bardzo cenna (i w jednym miejscu uszkodzona, o czym sam wspomniał) statuetka Oscara. Żadna gwiazda, o której słyszałam, nigdy nie posunęła się do pozostawiania różnych nagród – w wypadku Jareda nie tylko filmowych, ale też i muzycznych, takich jak MTV EMA, VMA i kilku innych – w samej kuchni. Chociaż… gdzieś obiło mi się o uszy, że któraś z gwiazd umieściła swoje nagrody, chyba muzyczne w ubikacji, kontemplując je podczas czynności fizjologicznych. Cóż, tak też można, nieco ekscentrycznie, ale można.

- Musisz zaczekać, chętnie bym ci dała, ale jeszcze nie teraz. – uśmiechnęłam się szeroko. – Za to możesz wyciągnąć mleko migdałowe i trochę malin, to zrobimy pudding chia. – pomachałam torebką z drobnymi nasionkami, które używałam w wypiekach zamiast jajek.

Jared pomagał mi nieco przy przygotowaniach, ale tylko przez moment, zanim wyrzuciłam go z kuchni, żeby zajął się czymś innym. Zasugerowałam mu dość delikatnie, że może powinien sprawdzić, czy na pewno, tak na 100% ma przygotowaną walizkę, bo kiedy pojechałam do Carmen, stan jego toreb pozostawiał jeszcze wiele do życzenia. Wymieszałam tylko trochę nasion z resztką mleka migdałowego, jakie zostało mi po robieniu babeczek w małych, silikonowych foremkach, dodałam do nich maliny i zostawiłam w lodówce, aby spokojnie stężało.

Dzięki temu, że przepytałam wcześniej Emmę, jak poradzimy sobie ze sprzętem, szczególnie moim – nie chciałam brać w bagażu podręcznym całego arsenału, było go zwyczajnie za dużo, ważył zbyt wiele, niektóre przedmioty były zbyt cenne, całość była niezwykle delikatna, a w dodatku Jared oświadczył mi jeszcze podczas mojego pobytu w Madrycie, że ekipa, którą mam koordynować, do tej pory korzystała z najnowocześniejszego sprzętu, więc w ramach wydatków związanych z przygotowaniami został zakupiony dla mnie już cały zestaw, na którym będę mogła pracować.

Wszystko oczywiście zostało dostosowane do aparatu, na którym pracowałam do tej pory, tak, abym nie musiała przyzwyczajać się na nowo do zupełnie innego typu i modelu lustrzanki. Nie zmieniało to jednak faktu, że nie spodziewałam się tych wieści i martwiło mnie to. Pierwotnie sądziłam, że zostanę oddelegowana do zajęć samodzielnie, gdyż nie chciałam dawać nikomu satysfakcji, jednakże czułam, że jeśli nie skorzystam z pomocy osób przydzielonych mi, mogę mieć z tego powodu problemy. Z pewnością nikt nie zakwestionowałby prawdopodobnie mojej decyzji, ale jak mawiają niektórzy: przezorny zawsze zabezpieczony. Na wszelki wypadek wolałam mieć pewność, że w razie potrzeby ktoś będzie mógł mnie zastąpić.

----------------------
Trochę mi to zajęło, ale jest.
Kolejny rozdział nie pojawi się za szybko, możecie się go spodziewać w połowie maja lub nawet później: najpierw Marsówka i wielkie PCD, po którym z pewnością nie napiszę ani słowa - będę musiała ochłonąć, poza tym zaczynam właśnie sesję, wpadają mi jeszcze po drodze praktyki i parę innych spraw niecierpiących zwłoki. Przepraszam was za to z góry, powinnam była wcześniej się na to przygotować, ale nawet ten rozdział uzupełniałam w ostatniej chwili, tuż przed samą publikacją. Przychodzi Wen i się dzieje - blogerzy na pewno mnie zrozumieją.
Nie zawieszam bloga, nie, ale potrzebuję trochę czasu, a z jego znalezieniem może być sporo problemów.

Jak zwykle proszę Was o słówko lub dwa komentarza, bardzo dziękuję za motywację, jaką daliście mi ostatnim razem i wierzę, że nie zostawicie mnie i tej historii na pastwę losu.
Ściskam,
S.