Still preparing to go

Kiedy już nie miałam nic więcej do zrobienia: krem był gotowy, muffiny stygły, wszystko było praktycznie gotowe, posprzątałam tylko w kuchni, rozejrzałam się dookoła, czy jest jeszcze coś, co muszę zorganizować i postanowiłam skorzystać z chwili, by przebrać się w coś bardziej eleganckiego, niż zwykły T-shirt i dżinsy.

Kiedy wpadłam do naszej sypialni, Jared stał przed szeroko otwartą szafą, rozmyślając nad ubraniami, wiszącymi schludnie na wieszakach. Jeśli po raz kolejny wracaliśmy do tej samej sytuacji sprzed trzech dni, nie miałam ochoty po raz kolejny interweniować.

- Co się dzieje tym razem? Przepraszam. – kiedy przesunął się nieco w bok, otworzyłam swoją połowę szafy, wyciągając z niej sukienkę, szarą w kwiaty od Carlene, jedną z moich ulubionych.

- Wiem, że to zabrzmi wariacko, ale naprawdę nie wiem, co jeszcze mam zabrać. Jedziemy na tak długo, że zastanawiam się, co jeszcze zapakować.

- Robiłeś kiedykolwiek w życiu listę rzeczy do zabrania? – uśmiechnęłam się do niego, podchodząc i kładąc mu dłoń na ramieniu. – Twoja twarz mówi mi absolutnie wszystko.

- Robiłem! – natychmiast się zaperzył. – Ale zawsze miałem świadomość, że w razie wypadku będę mógł w Paryżu w czasie trasy europejskiej uzupełnić bagaż u Prady albo Saint Laurenta, a teraz zaczynamy od zupełnie innej strony i muszę mieć wszystko od razu przy sobie.

- Poczekaj, pójdę się przebrać i zaraz jestem z powrotem.

Pomimo tego, że Jared widział mnie już kilkukrotnie dość skąpo ubraną nad basenem i w sypialni (tutaj nawet wcale), nadal miałam opory, aby paradować przed nim w samej bieliźnie. Cóż, wynikało to z braku przyzwyczajenia… i może czegoś więcej. Nie byłam jednak w stanie stwierdzić, czego. Kiedy wróciłam po kilku minutach, na łóżku leżało kilka wieszaków z rzeczami, co uznałam za spory progres.

- Super. Szukamy teraz ubrań na…?

- Podróż. – kiedy tylko usłyszałam to słowo, od razu wiedziałam, że wracamy do początku.

Jay stał z założonymi rękoma za głową z wyraźnie niezadowoloną miną. Obraził się, a jakże. Nic dziwnego, pokazałam, na co mnie stać, mocno określiłam swoje pragnienia i potrzeby, a teraz, gdy chciałam, żeby wyglądał jak człowiek, oczywiście musiał się sprzeciwiać. Co za mężczyzna… Chyba jak większość facetów musiało skończyć się to właśnie tak. Niestety, ale oboje czasem reagowaliśmy zbyt niedojrzale. Jak dziecko z dzieckiem, a nimi przecież nie jesteśmy, a Jared już w ogóle.

- Znowu zaczynasz? Wiesz, co ci powiem? Kiedy ja się nie zgodziłam z twoim zdaniem, potraktowałeś mnie złośliwie, ale mnie na to nie stać, widząc, jak bardzo jesteś niezdecydowany. Za kilka dni wyjeżdżamy, a ty nadal jesteś w proszku. Podejrzewam, że moja siostra szybciej spakowałaby swoje walizki na podobną eskapadę, a jest przecież o wiele młodsza od ciebie. Nie patrz tak na mnie, sam przecież doskonale wiesz, że mam rację. Siadaj. – wskazałam mu łóżko, na którym jako pierwsza przysiadłam.

Słuchając mojej tyrady, opadła mu szczęka. Cóż, nie nawykł jeszcze do tego, że w pewnych sprawach uważałam wyperswadowanie pewnych kwestii za pierwsze primo. Opadł na łóżko, patrząc na mnie.

- Hej, kochanie, spokojnie. Rozumiem, że nie jesteś przyzwyczajona do tego wszystkiego, ale sprawimy, że szybko się to zmieni. Wiem, że masz cięty język, już mi to zdążyłaś pokazać, ale naprawdę nie musisz być wobec mnie tak jadowita.

- Nie jestem jadowita. – natychmiast zaprzeczyłam – To nie jest tak, jak myślisz. – pokręciłam głową ze zrezygnowaniem. – Po prostu nie chciałabym dłużej żyć w ciągłym poczuciu zagrożenia. W ten sposób też się bronię, zamykając za murem dookoła siebie. Naprawdę, nie jestem dzieckiem. Już nie, to się zmieniło. Nie potrzebuję rodzica, którym ty ciągle chcesz dla mnie być. Twoja wczorajsza reakcja, kiedy powiedziałam, że boję się tego, co jeszcze może się między nami zdarzyć, przypomniała mi strach, malujący się na twarzach moich rodziców, kiedy zakomunikowałam im, że mój wyjazd tutaj jest całkowicie pewny i przemyślany.

- Przepraszam. Jeśli tak to odebrałaś, że wciąż traktuję cię jak ojciec swoją córeczkę, jest mi przykro. Chciałbym zapewnić ci bezpieczeństwo, tak, żebyś nigdy więcej nie mogła powiedzieć, że czujesz lęk. Wiem, że jeśli mówisz o uczuciach, nie kłamiesz. Mam pomysł. – Jared uśmiechnął się w moim kierunku. – Może po prostu ustalmy rozejm. I bądźmy dla siebie jak dwoje partnerów. Dorosłych, wspólnie podejmujących decyzje, traktujących się z szacunkiem, ale też opiekujących się nawzajem, nie jak dzieci, tylko jak dwoje dojrzałych ludzi.

Po chwili zastanowienia pokiwałam głową. Wydawało mi się to dość dobrym pomysłem, tym bardziej, że za dzień, nie, dwa, mieliśmy żyć już w trasie, a zarówno on, jak i ja nie potrzebowaliśmy rozstroju nerwowego w tym czasie. Miał być to czas wytężonej pracy, dbania o głos w jego wypadku, musieliśmy być wyspani i gotowi na to, że czekają nas wyzwania, do których nigdy jeszcze nie miałam okazji przywyknąć. Owszem, bałam się, ale to była najwyższa pora, by wreszcie odrzucić dziecięcy strach. Dorosłam, sama przecież powtarzałam sobie, że stałam się innym człowiekiem, więc teraz chcę, by było to widać nie tylko w tym, w jaki sposób myślę, ale także w tym, jak się zachowuję.

- Pasuje mi. – wyciągnęłam w jego stronę dłoń, którą uścisnął. – A teraz pokaż te ubrania i miejmy to z głowy, nim przyjedzie twoja mama.

- Okej. – Jared uśmiechnął się. – Zobacz, nie wiem, którą koszulę albo koszulkę wybrać. Wiem, że lecimy dość długo, jeszcze z przerwą w Nowym Jorku i powinienem czuć się wygodnie, ale zakładam, że paparazzi pojadą za nami na lotnisko, a potem tam będą nas obserwowali.

- Nie możesz być po prostu sobą? Nie przejmuj się. Jakkolwiek będziesz wyglądał i będziesz się z tym dobrze czuł, nikt nie ma prawa zabronić ci czegokolwiek. – uśmiechnęłam się - Zwykle nosisz się bardzo nietypowo lub mało typowo, zakładam, że zapakowałeś podobne rzeczy i nagle wymyśliłeś, że koniecznie musisz się ubrać jak należy, co ci strzeliło do głowy? Przecież to nie jest gala Oscarowa, prawda? Powinniśmy chyba zmierzyć ci cukier, może masz hipoglikemię? – wiem, że to może i nie było zbyt dobre porównanie, ale kiedy tata zachorował, od razu podszkoliłam się w temacie zapobiegania niektórym objawom, doraźnego postępowania i reagowania na wszelkie sytuacje, związane z cukrzycą i poziomem cukru we krwi. Pamiętałam, że kiedy zaczynał przesadzać, kombinować, zmieniać nagle zaplanowane decyzje, jednym słowem myśleć niezbyt trzeźwo, wiedziałam, że jest to sygnał alarmowy.

- Nie, chyba nie. – z wolna pokręcił głową. – W sumie, Oscary to zupełnie inna liga. Ale sama to wiesz.

- Więc widzisz. Po co robisz z oczywistej igły gigantyczne widły? Doskonale sam wiesz, co jest dla ciebie dobre. Łap. – podeszłam do szafy, rzucając mu jedną z koszulek, białą, bawełnianą i całą w drobniejszych lub większych dziurkach, celowo wydartych w materiale. – Ta mi się podoba.

W momencie, kiedy Jared złapał cienki T-shirt, odkładając go na stosik rzeczy na podróż, a chwilę później zostawiając mnie samą, zabrałam wieszaki i z powrotem umieściłam je w szafie. Nie wracał przez dłuższy moment, więc zeszłam na dół, rozglądając się, gdzie go poniosło. Pierwotnie uznałam, że skoro temat został zamknięty, zajął się czymś innym, jednakże gdy zeszłam na dół, zobaczyłam Constance, bawiącą się z Ellą. Drzwi do domu były otwarte, a z podjazdu dobiegały dźwięki silnika samochodu i szuranie opon o asfaltową płytę.

Wyglądało na to, że Jared przestawia auta, ale z jakiegoś powodu nie zawołał mnie na dół. Albo nie usłyszałam go krzyczącego, co było bardziej prawdopodobne.

- Dzień dobry. – uśmiechnęłam się, podchodząc do Constance, która natychmiast podniosła się z miejsca, ku niezadowoleniu Elli, miauczącej wniebogłosy i chcącej zwrócić na siebie uwagę. Nigdy nie była aż tak hałaśliwa, co mnie zaskoczyło.

- Witaj, moja droga. – uściskałyśmy się mocno, po czym obie przyklękłyśmy nad łaszącą się Ellą. - Od kiedy macie kota? Nie chwaliliście się, Shannon też nic nie wspominał…

- Możliwe, że zapomniał. Kiedy tutaj był, widział wszystkie rzeczy dla niej, ale jeśli się boi, od razu chowa się jak najwyżej, więc możliwe, że przy ilości ludzi, jaka była tu ostatnio podczas narady przedwyjazdowej, uciekła do zacisznego kąta.

- Jared jest raczej za psami, więc zakładam, że to twoja inicjatywa, dobrze myślę?

- Tak, to Ella, kotka rosyjska błękitna. Adoptowaliśmy ją jakiś czas temu i jak widzisz, dobrze jej tutaj. Jay bardzo ją polubił, kiedy tylko ma wolniejszą chwilę, bierze ją na ręce i głaszcze.

- Przekonałaś go do innego zwierzęcia? Jestem zaskoczona, ponieważ jeszcze do niedawna nie mógł przeboleć straty Sky’a.

- Najwyraźniej dogadaliśmy się oboje. – uśmiechnęłam się do Connie, która również obdarzyła mnie ciepłym uśmiechem. – Jared proponował ci już coś do picia?

- Tak, ale podziękowałam. Chciałam zaczekać na was oboje.

- Może usiądziemy tutaj, w salonie? Jest chłodniej niż w ogrodzie. Przyniosę coś, co przygotowałam i sok, może być?

- Oczywiście.

Szybko pobiegłam po schodach na górę, pozostawiając Constance z Ellą. Kątem oka zauważyłam, że wzięła ją na ręce, na co ta zupełnie rozluźniła się, rozpływając na rękach. Jeśli tak zareagowała na jej pieszczoty, nie miałam większych obaw, by zostawiać ją pod jej czułą opieką. Zresztą, podejrzewałam, że jeśli nie tylko ja nie mam obiekcji, Jared prawdopodobnie również nie będzie protestował.

Wbiegając do kuchni, wyciągnęłam krem z lodówki i nałożyłam go do wcześniej przygotowanego z boku rękawa. Na początku chciałam zrobić na babeczkach dekoracyjne wzory, jednak nie miałam czasu i nawet nie wiedziałam, czy mamy w domu szprycę z wymiennymi końcówkami. Dość szybko nałożyłam na muffinki warstewkę kremu, posypując wszystko pospiesznie wyjętymi z szafki kawałeczkami surowych ziaren kakao.

- Tu jesteś. – Jared zajrzał do kuchni – Szukałem cię. – uśmiechnął się.

- Mogłabym powiedzieć to samo, gdzie zniknąłeś? Weźmiesz talerzyki i szklanki na dół? – wskazałam mu tacę, na której wcześniej w przypływie pomysłów przygotowałam zastawę. – Ja zniosę dzbanek i słodkości.

Kiedy już wspólnie zeszliśmy po schodach, Constance wygodnie siedziała na jednej z kanap z Ellą, rozłożoną wygodnie obok niej. Nasza kicia najwyraźniej przysnęła, wykorzystując chwilę. Cóż, od momentu, kiedy pojawiła się w domu, urosła i zaczęła uważać, że każdy mebel, na który może wskoczyć, jest w jej posiadaniu. Czasem przekładaliśmy ją z sofy na jej legowisko, ale tylko wtedy, gdy miała zbyt długie pazurki.

Jared rozstawił wszystkie talerzyki i szklanki, praktycznie cały czas pałając radością. Cóż, w momencie, kiedy dogadaliśmy się i wyjaśniliśmy sobie, jakie tak naprawdę oboje mamy potrzeby, pozbyliśmy się niepotrzebnego obciążenia psychicznego. Teraz czekało nas tylko znalezienie złotego środka, ale na to mieliśmy całkiem sporo czasu. Jednak było też coś, co przyszło mi na myśl: nie chciałam, by stał się kimś, kim nie jest, wiedziałam, że z wieloma rzeczami jestem w stanie poradzić sobie całkiem sama, ale… miałam przeczucie, że Jared stał się znacznie spokojniejszy, niż człowiek, o którym opowiadały mi Emma z Shaylą i Dai na zmianę. Nie chciałam zrobić z niego pantoflarza.

- Opowiadajcie, co tam u was? – Constance upiła łyk soku.

- Pojutrze wylatujemy do Londynu. Nia odwiedziła też swoją byłą nauczycielkę. – Jared wykorzystał to, że nie musiał mówić Connie całej prawdy, jednak to, co powiedział, nie było również kłamstwem.

- Teraz już jesteśmy z Carmen – uśmiechnęłam się, wtrącając – koleżankami po fachu, ale tak naprawdę to dzięki niej mieliśmy szansę poznać się. Musiałam opowiedzieć jej, że wylatuję i przywiozę ze sobą na pewno całą masę nowych prac.

- Och, to cudownie. Wykorzystajcie ten czas mądrze. Wiem, że będziecie w trasie, ale każda wolna chwila jest cenna, szczególnie dla was dwojga. Nie dajcie się zjeść paparazzim.

- Mamo, to nie do końca tak. Będziemy uważali, ale chcę pokazać Nii wszystkie te miejsca, które już znam, a zresztą: Nia, czy ty się boisz fleszy? – zwrócił się do mnie. – Przecież pracujemy z nimi non stop.

- Niekoniecznie. Ale jeśli będą zbyt nachalni…

Jedyną wadą pracy dla mediów było to, że dziennikarz lub fotograf zmuszony był do pracy na zawołanie. Jeśli coś się działo, taki człowiek musiał być w danym miejscu i o danym czasie. Jeśli nie, traciło się gigantyczne zlecenia. Z tego również powodu współczułam nieco Klausowi, a to dlatego, że jeśli dostanie w końcu umowę, będzie musiał tańczyć tak, jak zagra mu jego naczelny, lub naczelna. Niewielu dziennikarzy, których znałam, mogło pozwolić sobie na pełną niezależność.

- Z tym też sobie poradzimy. – Jared uśmiechnął się zagadkowo. – Nie będziemy się chowali, ale nie będziemy też wystawiali się nadmiernie na widoki ciekawskich oczu, tak jak powiedziałaś, mamo, każda chwila jest dla nas cenna.

Co on miał na myśli? Owszem, wspominał mi na samym początku, że chce pokazać mi kawałek świata, ale czy to była zawoalowana aluzja do jego słów?

Mężczyzna wziął jedną z babeczek z dużego półmiska, sekundę później wgryzając się w nią. Niestety, ale to, co stało się chwilę później, było zarazem przekomiczne i przykre.

- Znowu to samo… - Jared mruknął z wyraźnym niezadowoleniem, odkładając nadgryzioną muffinkę na talerzyk. – Nia, to jest naprawdę świetne, ale krem nie ułatwia mi zadania. Nie wystarczy, że myję włosy, teraz jeszcze muszę myć brodę. – na poskręcanych, ciemnych włoskach znalazła się „śmietana” kokosowa, która tak go zirytowała. Cóż, doskonale wiedział, że jedzenie bez widelczyka deserowego, z którego z góry zrezygnował, będzie z lekka ryzykowne, ale musiał się z tym pogodzić.

- Nie uważasz, że ta broda zaczyna żyć własnym życiem? – Constance popatrzyła na syna z powątpiewaniem. – Jest nieco przydługawa.

Przydługawa? To chyba mało powiedziane. Ostatnio wydawało mi się, że zaczyna przypominać typowy las namorzynowy: gęste skupisko roślin, przypominających splątany busz.

- Przeproszę was na momencik, nie czekajcie na mnie.  – słysząc te słowa, Jared natychmiast wstał z miejsca i pomaszerował w stronę schodów, na których zniknął.

- Ciekawe, co wymyślił. – uśmiechnęłam się do Constance, która ugryzła muffinkę. – Pyszne. Zgaduję, że sama piekłaś, bo Jared zawsze grymasi, jeśli wypieki nie są domowe.

- Pomagał mi. – uśmiechnęłam się z dumą. Nieważne, że „pomoc” ograniczyła się do wyjadania kremu, a potem przygotowania puddingu, uważałam to za coś ważnego. Drobiazg, gotowanie – z pozoru codzienna sprawa, a jednak. To właśnie tak proste sytuacje zbliżały ludzi do siebie, co do tego nie miałam żadnych wątpliwości.

- Mam nadzieję, że przy tobie trochę się uspokoi i znajdzie wreszcie dystans między pracą a rodziną. Wiem, że bardzo zależy mu na tym wszystkim, co już osiągnął, ale myślę, że w jego wieku chyba powinien już pomyśleć o zwolnieniu tempa. Jak długo da sobie radę z utrzymaniem na barkach wszystkiego?

- Connie… - zaczęłam mówić – Wbrew pozorom, Jared radzi sobie świetnie. Pomagamy mu w tym wszyscy, jesteśmy przy nim zawsze wtedy, gdy nas potrzebuje: ja, Emma, Diana, Jamie, Shayla, Adair, Yasir, wszyscy. A gdybyś widziała, co robi w chwilach, zupełnie niepodobnych do tej, podejrzewam, że mogłabyś być mocno zaskoczona. On nic sobie nie robi z upływających lat, jest sobą i korzysta z życia najlepiej, jak tylko się da. Ostatnio razem pływaliśmy, a jeszcze wcześniej, jakieś dwa tygodnie temu – nie chciałam jej mówić i niepotrzebnie martwić, że w międzyczasie pokłóciliśmy się - zabrał mnie na wędrówkę po fragmencie szlaku pacyficznego.

Wiem, nie wspominałam o tym wcześniej, ale w natłoku zajęć i planowania wyjazdu, a później tego nieporozumienia zupełnie zapomniałam, że Jared wyciągnął mnie w góry. Dobrze, że przywiozłam ze sobą porządne buty do wędrówek, bo bez nich mogłoby być ciężko. Wyjechaliśmy z LA bardzo wcześnie rano, kiedy wszyscy normalni i szanujący weekendy ludzie jeszcze spali, żeby zdążyć wejść na szlak o odpowiedniej porze. Od bardzo dawna nie byłam w górach, co sprawiło mi mnóstwo radości. Owszem, jako nastolatka jeździliśmy z rodzicami do Picos de Europa i gór w Andaluzji, ale to, jak spędzaliśmy tam czas z małą Clarą było niczym w porównaniu do tego, co wymyślił Jared. Z miasta nie było aż tak daleko do szlaku, jednak to, co zastaliśmy na nim: czystą, niczym nieskażoną naturę, zachwyciło mnie do tego stopnia, że choć nie przepadałam za fotografią przyrodniczą, nie omieszkałam zrobić zdjęć. On też cieszył się z naszej wędrówki, w miejscu, w którym szczególnie dbano o zrównoważone zużycie zasobów naturalnych – tematowi bliskiemu jego sercu. W domu pokazywał mi film, który nakręcili podczas przygotowywania jednego z teledysków na Grenlandii – A Beautiful Lie. Jakim cudem nie odmarzły mu uszy podczas grania tam bez czapki, podobnie jak Tomo i Shannonowi? Oczywiście, było już po temacie, jednak przez moment jego brak rozsądku rozczarował mnie. Ale tego właśnie nabiera się wraz z doświadczeniem życiowym i upływającym czasem.

Wróciliśmy zmęczeni, ale szczęśliwi jak nigdy. A mały piknik, który urządziliśmy sobie na ustronnej polance sprawił, że wycieczka stała się jeszcze przyjemniejsza. Pogryzając suszone owoce, rozmawialiśmy o wszystkim i niczym, o oczekiwaniach względem wyjazdu, różnych przemyśleniach, Jared podpowiadał mi też, czego mniej więcej mogę spodziewać się w miejscach, w których będziemy, a ja w zamian opowiadałam mu o moim rodzinnym mieście i tych regionach Hiszpanii, w których byłam i znałam. Widać było, że wyraźnie zainteresował się tematem różnorodności każdego z regionów, więc po powrocie oglądaliśmy jeszcze zdjęcia na stronie promującej kraj, z którym przyszło mi się pożegnać.

Usłyszałyśmy tupot stóp: Jared postanowił wreszcie zejść na dół, jednak gdy wszedł do pokoju, natychmiast odwróciłyśmy się z Constance w jego stronę. Podobnie jak jego mamie, na widok Jareda opadła mi szczęka. Jeszcze nigdy nie widziałam go takiego… och. Kiedy już usiadł obok nas, cały czas nie mogłam wydobyć z siebie słowa. To, co zrobił, odjęło mu całą masę lat. Patrzył na nas badawczo,   miał na głowie mocno zaczesane włosy, związane w ciasny koczek, a co najważniejsze: pozbył się zarostu - na brodzie pozostał tylko króciutki, jedno-, góra dwudniowy meszek.

- Jared… - Constance, nadal oniemiała, z trudnością wydobyła z siebie kilka słów. – Wyglądasz… cudownie. Taki odmieniony.

- Jak pięknie. – zawtórowałam jej. – Wspaniale… Wiesz, co to znaczy?

- Mam wrażenie, że jeśli ukryję tą zmianę do pierwszych koncertów, może być dość zabawnie. – Jared uśmiechnął się szeroko. - Nia, wiesz, gdzie mogę kupić sztuczną brodę? Miałaś pewnie dostęp do takich narzędzi, prawda?

- Może tak, może nie… - odparłam zagadkowo, zawieszając głos. Connie patrzyła na nas jak w obrazek.

- A nie mówiłam, że jesteście dobraną parą? Mam nadzieję, że szybko doczekam się wnuków.

- Wnuków?!? – tym razem to Jared oniemiał. Czy on nie chciał mieć dzieci? Widziałam przecież w Internecie tyle zdjęć, na których brał na scenę dzieci, mniejsze biorąc na ręce lub na ramiona, a większym pozwalał siadać na scenie i patrzeć, jak gra… Czy to ja chciałam dziecka? Tak wcześnie? Był to temat, którego wolałam nie poruszać w chwili obecnej.

- Może lepiej… - urwałam, czując na sobie spojrzenia obojga. – Na razie o tym nie mówmy, zaraz jedziemy w trasę, będziemy pracowali, myślę, że teraz ten temat nie przysporzy niczego dobrego, a nie chciałabym żegnać się z tobą na jakiś czas w kłótni. – zwróciłam się do Constance. – Jest to ważny temat, poważny krok w życiu, a my nawet nie jesteśmy małżeństwem. Nie chcę zmuszać Jareda do niczego. Sama też nie chcę robić niczego na siłę.

W pokoju zapadła niezręczna cisza. Do tej pory traktowaliśmy pewne sprawy jak surowe jajko, obchodząc się z nimi nader ostrożnie, ale wiedziałam, że wkrótce czekają nas poważne decyzje, zakrawające na miano rewolucji.

- Mamo, mogłabyś zająć się Ellą, kiedy nas tu nie będzie? – Jared natychmiast przejął temat, zgrabnie go zmieniając. – Widzę, że patrzysz na nią co chwilę, zresztą nie bała się ciebie od wejścia, nie syczała, więc to pokazuje, że polubiła i ciebie.

- Macie w domu wszystkie rzeczy dla niej? Mogłabym zabrać Ellę nawet od razu, kiedy będę wracała, tylko musicie mi wszystko spakować.

Dokończyliśmy deser, zostawiając po wszystkim naczynia na stole. Rozmawialiśmy jeszcze przez jakiś czas o Elli, na co Constance powinna uważać, dodając, że nie powinna się zdziwić, gdyby znalazła ją w łazience lub w kuchni, pijącą wodę prosto z kranu. Nasza kicia nauczyła się, że najprościej jest zwrócić naszą uwagę wtedy, kiedy robi coś, czego normalny kot nawet by nie spróbował. Zresztą, nie byłoby to nic dziwnego, gdyby dodatkowo nie okazało się, że Ella najnormalniej w świecie umie polować… Choć była trzymana w domowej hodowli, instynkt łowcy okazał się silniejszy i któregoś razu znalazłam ją siedzącą i czyszczącą się na progu przed małą jaszczurką, leżącą na tarasie. Dobrze, że ogrodzenie za żywopłotem było na tyle wysokie, by nie mogła wydostać się z ogrodu podczas zabaw, bo inaczej moglibyśmy mieć w domu coś więcej, niż tylko jaszczurkę…

O dziwo, Jared zareagował zaskoczeniem. Nie wiedział, że Ella podczas naszej nieobecności najspokojniej w świecie zachowuje się tak, jak tylko może robić to zwykły dachowiec. Cóż, niespodzianka. Niedługo później nosiliśmy już do samochodu Constance kosz dla Elli, wyczyszczoną kuwetę, zapas żwirku, jedzenia, jej miseczki, drapak, ładując do bagażnika wszystko, co mogłoby się przydać. Został jedynie transporter, do którego odwiedzenia trzeba było ją zachęcić.

Nasza kicia z braku przestrzeni, w której mogłaby zasnąć, rozłożyła się na jednej z półek na ścianach, więc ostrożnie, starając się jej nie obudzić, prawie że jak dziecko wzięłam na ręce, przenosząc ją do otwartego przez Jareda kojca. Kiedy pogłaskałam ją po łebku, maleńkim, szarym i pokrytym przepięknym, miękkim futerkiem, Ella ziewnęła, zwijając się w kłębek i dalej smacznie spała. Ciężko było mi się żegnać z moim skarbem, dzięki któremu w Labie mieliśmy nieco więcej życia wśród tych surowych, białych ścian. Miałam nadzieję, że zaraz po powrocie będę mogła się wtulić w jej miękkie futerko.

Kiedy Constance odjeżdżała, posmutniałam. Zabierała ze sobą matczyną troskę i ciepło, ale wiedziałam, że wystarczy jeden telefon i wszystko to wróci. Z drugiej strony nie chciałam, by te uczucia zapewniał mi Jared. Nie wiem, czego tak właściwie w sumie oczekiwałam. Miałam wiele myśli, mniej, lub bardziej mieszanych, a już w ogóle tych pełnych pytań. Zupełnie nie zdawałam sobie sprawy z tego, co miało nas czekać po drugiej stronie świata.

Ci wszyscy ludzie, którzy już niedługo mieli nas otaczać, nie wiedzieli kompletnie o tym, że jesteśmy ze sobą tak blisko. Byłam wręcz pewna, że nawet Emma, pomimo tego, że spędzałam z nią i Dai większość czasu w pracy nie rozumiała, jaka nić zawiązała się pomiędzy nami. Z pewnością mogłam liczyć na niezapomniane wrażenia i wiele wspomnień. Obiecywałam sobie naprawdę wiele i miałam nadzieję, że nie zawiodę się na własnych oczekiwaniach. Praca pracą, cieszyłam się, że ją mam, ponieważ mogłam już pozwolić sobie na więcej dzięki pensji i wszystkiemu, czego potrzebowałam do szczęścia. Carlene również dzięki mnie musiała zmniejszyć liczby klientów, dla których szyła, ponieważ poprosiłam ją o pomoc w doborze garderoby na europejską podróż. Bądź co bądź, miały to być trzy miesiące poza nowym domem, w różnych warunkach i na różne okazje; w pracy miałam nosić się tak, jak reszta crew, ale w międzyczasie chciałam zacząć odcinać się od ciągłego ubierania bluz i dżinsów. Skończyły się czasy studenckie, kiedy to ubierałam pierwsze lepsze, czyste ubranie, wychodząc na zajęcia. Zresztą widziałam reakcje Jareda, kiedy to pojawiałam się przed nim w sukience lub naprawdę wąskich rurkach. Ci mężczyźni, typowe… Ale jemu mogłam wybaczyć, w końcu byliśmy ze sobą naprawdę szczerzy.

------------------------------------------------------------------------------
Witajcie,
Mogę z czystym sumieniem przyznać, że od koncertu Marsów w moim życiu nastąpiło wiele bardzo ważnych zmian. Muszę też powiedzieć, że gdyby nie doświadczenia ostatnich miesięcy, które zakończyły się niezmiernie pomyślnie i osoba, którą poznałam całkiem niedawno, a która to bardzo mocno mnie wspiera, nie mogłabym tworzyć dalej, a bardzo tego chcę. Chyba bardziej, niż czegokolwiek innego.

Jak zdążyliście się zorientować z rozmowy z Constance, niedługo Marsi z Nią wyjeżdżają w trasę. Chcę tylko w tym miejscu uprzedzić tych, którzy wiedzą dokładnie, lub zechcą sprawdzić, jak przebiegała trasa Love Lust Faith + Dreams, że miejsca oraz daty kolejnych koncertów w tej historii nie pokryją się z rzeczywistymi. Podobnie będzie z wydarzeniami, osobami oraz wszelkimi sytuacjami. Przepraszam więc z góry wszystkich, którzy oczekują ode mnie idealnej rekonstrukcji wydarzeń, liczę na to, że nie obrazicie się na wariację, jaką dla Was zaplanowałam. 

Dziękuję, że jesteście.
S.