City of sin

Shannon stał przede mną, uśmiechając się. Zaraz mieliśmy wyjść na arenę, a on chciał jeszcze nagrać krótki film, więc ustawiłam aparat na stojaku - z braku kamery, którą zabrał Mark - uruchamiając nagrywanie. Skinąwszy głową, dałam mu znak, że już wszystko jest gotowe.

- Jesteśmy. Witaj, Amsterdamie. OK, idziemy. – zasłonił dłonią obiektyw, tym samym kończąc nagrywanie. Mieliśmy za kilka minut iść na scenę, więc nie miał czasu na to, by szczególnie się rozgadywać.

Oczywiście, miałam do tego dodać później sceny z koncertu, różne ujęcia, rozmowy z fanami, które Peter z Markiem nagrali wcześniej – tym razem wyręczyli mnie, ponieważ w Londynie spędziłam za kamerą więcej czasu sama, przepytując fanów, których Jared wybrał na scenę pod koniec i w czasie show. Nie, nasza praca nie kończyła się równo z zejściem zespołu ze sceny… Ona nie kończyła się według chłopaków nawet z trasą.

Kiedy jechaliśmy do Birmingham pociągiem z Londynu, Mark opowiadał, że po zakończeniu koncertów oni mieli jeszcze mnóstwo pracy przy wyborze zdjęć do książki, która została wydana jako pamiątka trasy, oprócz tego wciąż okazywało się, że na widowniach dziennikarze robiąc zdjęcia do materiałów, publikowali takie kwiatki, warte uwagi, że niejednokrotnie management zwracał się z prośbą o udostępnienie oryginalnych prac na potrzeby zespołu.

Do miasta, pełnego kanałów, polderów i innych depresji, dotarliśmy późno w nocy, więc byłam naprawdę zmęczona, śpiąca i Jared, jeszcze znacznie pobudzony po koncercie, musiał kierować mną, bym dowlokła się z plecakiem do busa, który zawiózł nas do hotelu. Życie w podróży kradło więcej sił, niż mogłam się tego spodziewać. Praktycznie nie myśląc o niczym, poza prysznicem - do którego i tak zaprowadził mnie on - i przebraniem się w piżamę, padłam na materac, od razu zawijając się w kołdrę i momentalnie usypiając.

Mieliśmy okazję obejrzeć i zwiedzić dosyć dokładnie Ziggo Dome, arenę, w której graliśmy. Bardzo spodobał mi się jej design, bo chociaż na zewnątrz wyglądała na strasznie kanciastą, wewnątrz zaskoczyło mnie to, że jej twórcy zaplanowali z góry wybieg. Szef ochrony obiektu, chyba miał na imię Marcus, miał z tego powodu pewne wątpliwości, jak będą do środka wpuszczani ludzie. Reni przekonała go jednak, że zajmie się tym i sektor, najbliższy scenie, który znajdował się pomiędzy wijącymi się jak macki ośmiornicy fragmentami podestu został zajęty ostatecznie przez osoby z meet&greet. 

Wbrew pozorom, choć hala wydawała się mniejsza, niż londyńska o2, w spotkaniu z zespołem uczestniczyła podobna liczba osób, co w Londynie, czy Birmingham, więc przypuszczałam, że pojawili się również goście z zagranicy. Holandia nie była aż tak wielka, a poza tym było stąd blisko do Belgii, Luksemburga, Francji, Niemiec, więc poniekąd okoliczne kraje dostały również dodatkową datę koncertu.

Teraz, po pierwszych doświadczeniach, nie biegałam jak wariatka za skaczącym i wymachującym rękoma Jaredem, spokojnie przechodząc między różnymi punktami tej mocno rozbudowanej i skomplikowanej konstrukcyjnie sceny, a dopiero na sam koniec, w momencie, kiedy zaczęli się na niej pojawiać fani, zmobilizowaliśmy się z Markiem i Peterem, współpracując. Po drodze i w tych chwilach, w których nie mieliśmy zaplanowanego programu „fakultatywnego” -  o ile trasę można było nazwać wycieczką – cały czas siedzieliśmy z komputerami przed nosem, obrabiając zdjęcia, wysyłając je w świat i dzieląc się wspomnieniami zza kulis na Instagramie, co budziło wiele emocji. 

Obserwowałam wpisy, które pojawiały się w komentarzach w najróżniejszych językach: angielskim, hiszpańskim, francuskim, chińskim, rosyjskim; przekrój był tak obszerny, że sama nie wiedziałam, co mam o tym myśleć. Teraz skupiliśmy się na Europie, ale co mieli powiedzieć wszyscy w załodze podczas poprzedniej trasy, kiedy rozległość działań i różnorodność publiczności sprawiała, że zupełnie inaczej musiano podejść do organizacji?

Po koncercie Jared nie był szczególnie zmęczony, więc wpadliśmy na pomysł odwiedzenia dzielnicy Czerwonych Latarni. Podobno najlepiej zwiedzało się ją właśnie w nocy…  Shannon, słysząc o tym pomyśle na backstage’u, od razu zapałał nieukrywanym entuzjazmem, a Tomo ze Stevie’em uznali, że to może być całkiem ciekawy spacer, choć ten pierwszy powiedział, że ze względu na obietnicę, złożoną Vicki jeszcze przed wyjazdem, nie zamierza jakoś szczególnie szaleć. Emma natomiast pokręciła jedynie głową, mówiąc, że wraca do hotelu, bo ma do napisania jeszcze kilka maili.

Amsterdam, z jednej strony europejski przedsionek piekieł, z drugiej miasto pełne swobód i wolności, czyli czegoś, w czym łatwo odnajduje się grzech, zdążył pokazać nam już jedno swoje oblicze – ludzi, którzy byli tak bardzo podekscytowani, że niektórych nie dało się powstrzymać przed nieco niecenzuralnym zachowaniem. W czasie koncertu na wybiegu wylądował stanik…

Jared z wiele mówiącą miną podniósł koronkową bieliznę - w której moim skromnym zdaniem było więcej dziur, niż materiału - w czasie setu akustycznego, przerywając znane mi już Hurricane, pytając się, gdzie znajduje się jej właścicielka, bo bardzo chętnie oddałby jej zgubę, choćby natychmiast – tu popatrzyłam na niego morderczym wzrokiem, ale chyba nie zauważył mnie stojącej na drugim końcu sceny – dodając, że jeszcze niedawno nosił podobny, co spotkało się z bardzo entuzjastyczną reakcją tłumu.

Wiedziałam, że do roli Rayon wiele poświęcił, ale opowiadał też, że czasem sprawiało mu mnóstwo radości chodzenie w szpilkach i spódnicach, dzięki czemu mógł poczuć, jak czują się tak właściwie aktorki, z którymi do tego momentu zdarzało mu się pracować. Zresztą, to była chyba tajemnica poliszynela, bo wszyscy wiedzieli co zrobił: będąc w trasie nie mógł pojawić się na castingu do roli, więc pożyczył od Emmy jaskrawy, różowy sweter - od kiedy Emma nosiła taki kolor - kupił szminkę i pokazał się reżyserowi na Skype z ułożonymi lokami, makijażem, mówiąc dokładnie jak transseksualistka. Poza tym chudy jak szczapa nie chciał nosić spodni, źle w nich wyglądał, więc walczył o sukienki i blond perukę, a co za tym szło, również musiał myśleć o tym, by klatka piersiowa nie wyglądała zbyt płasko. Rozumiał też dzięki temu epizodowi, dlaczego cały czas tak bardzo upierałam się przy noszeniu wygodnych bluz i trampek…

Kiedy jechaliśmy na miejsce, nad fragmentem miasta widoczna była nie tyle czerwona, co neonowo zielona łuna, poblask wydobywał się zewsząd, z każdego kolorowego napisu, a na miejscu, w wąskich uliczkach praktycznie na każdym progu i rogu stały nie do końca ubrane dziewczyny, kuszące wdziękami turystów i miejscowych, dwa albo trzy razy minęła nas para gejów, trzymających się za ręce, gdzieś w głębi widać było kilkoro młodych ludzi, palących coś i śmiejących się głośno… Kiedy otwierały się drzwi jakiegoś klubu, na ulicy rozbrzmiewała głośna muzyka, a w powietrzu unosił się delikatny, słodkawy zapach ziół, trochę jakby waniliowy, który Shannon rozpoznał praktycznie od wejścia na główny deptak, mówiąc nam prosto z mostu, że to marihuana. Byłam jedynie ciekawa, skąd wiedział, że to akurat narkotyk.

Po krótkiej rozmowie rozdzieliliśmy się na mniejsze grupki: Shann poszedł sam do jakiegoś miejsca, o którym podobno słyszał, Tomo został ze Stevie’em, a ja z Jaredem zajrzeliśmy do jakiejś hipsterskiej księgarnio – kawiarni – właśnie, Amsterdam był miejscem, w którym hipsterzy mieli wiele do pokazania i zaoferowania, jednakże jeśli coś przestawało być inne, niewytłumaczalne, niezrozumiale popularne, wkraczał do działania mainstream. Rzecz stawała się nudna, zwyczajna, płynąca z nurtem, jak woda w kanałach, otaczających nas – od razu siadając tam. Jared skusił się na herbatę z konopii, o których kelner mówił w samych superlatywach, opisując jej zalety i całe bogactwo składników, jakie zawiera. Szkoda jedynie, że nie wspomniał również o negatywach, a mianowicie najprostszym: uzależnieniu.

Znajdowaliśmy się w mieście grzechu, a mnie z początku nie kusiło, by później się przed kimkolwiek spowiadać, więc wolałam nie ryzykować, ale kiedy spróbowałam naparu z jego filiżanki, herbata bardzo mi posmakowała, czułam jednak, że może być dla mnie nieco za mocna, nawet po rozcieńczeniu, więc wybrałam coś bardziej orzeźwiającego: napój z jabłek i również ekstraktu z tej rośliny. Było nam tam całkiem wygodnie, więc siedzieliśmy obok siebie, przytulając się jak normalna para i rozmawiając bardzo szczerze o prywatnych sprawach, na które może wcześniej nie mieliśmy po prostu odwagi. Opowiedziałam też Jaredowi o tym, jak znalazłam się w Stanach, czyli dalszą część historii, którą poznał jeszcze w domu... Chciałam, pragnęłam, aby krok po kroku poznawał wszystko to, co związane ze mną. Ach, zapomniałabym, w czasie kolejnej kolejki zdecydowałam się już na napar. Cóż, to było naprawdę dobre i skoro mogłam...

Jared przyznał, że w okresie dorastania mieli z Shannonem pewne problemy, związane ze środkami pobudzającymi i narkotykami - to stąd starszy z braci Leto wiedział, co tak pachniało - a w dodatku kuratora na głowie, Constance, która nie umiała powstrzymać szczególnie starszego z braci, więc Jared uciekł, żeby spróbować się wyrwać z bagna, w jakie coraz głębiej wpadał. Zaczął się uczyć, poszedł na studia, został aktorem, a potem powstał zespół - który, jak się okazało, stał się ratunkiem dla Shannona. Wyjaśnił też, dlaczego w City Of Angels pojawia się wers, o który tak go wypytywałam od samego początku – gdyby nie jego reakcja, Shannona mogłoby nie być na świecie.

Nie przypuszczałam, że ci dwaj mężczyźni, którzy tyle osiągnęli, kiedykolwiek mogli mieć takie problemy, zarówno z prawem, jak i z własnym bezpieczeństwem. Ja nigdy nie zetknęłam się z taką sytuacją, mama i tata dbali o mnie i Clarę, starali się dać nam to, co najlepsze i sprawić, byśmy unikały niebezpiecznych środowisk. Może i za bardzo, ponieważ po wypadku nie umiałam bardzo długo ustosunkować się do tego wydarzenia, czując, że wciąż potrzebuję dookoła siebie ochronnego klosza.

Kiedy wróciliśmy do Filoosofa - naszego hotelu - w iście szampańskich nastrojach, było naprawdę późno, więc ledwo wstrzymywaliśmy śmiech, przebiegając po korytarzu, wyłożonym wykładziną, prowadzącym do naszego pokoju. Nie zastanawialiśmy się zbyt długo i już kilkadziesiąt sekund później zdecydowana większość naszych ubrań leżała skłębiona na podłodze, wymieszana, pomięta, a my sami zaanektowaliśmy całkiem miękkie i naprawdę duże łóżko, leżąc na boku i wpatrując się cały czas w siebie z wariackimi uśmiechami. 

Na plecach czułam dłonie Jareda, wędrujące po kręgosłupie, łopatkach, ramionach, potem schodzące niżej, cały czas poruszające się po mnie. Nie byłam mu dłużna, wtuliłam się mocno, nosem dotykając jego szyi, a rękoma w pasie, wcześniej jednak drapiąc go po plecach. Przesadziliśmy. Zdecydowanie, ale w tym szaleństwie jest przecież metoda, prawda? Nikt nas nie pilnował, oboje jesteśmy dorośli, dojrzali, wiemy, co robimy, a poza tym przecież ja już się chroniłam, ponieważ założyłam już pierwszy plaster, a on zawsze pamiętał o zabezpieczeniach. Nie było mowy o jakimkolwiek ryzyku.

Może i na początku nieco zbyt gwałtownie rzuciliśmy się sobie w objęcia, ale potem, kiedy już się uspokoiliśmy… jednym słowem wybuch był nieziemski. Kiedy podnieśliśmy się, posadził mnie na sobie. Nasze usta łapczywie odnalazły się i spokojnie, znajdując własne tempo, poddałam się temu uczuciu. Oplotłam rękoma jego ramiona, wtulając się mocno i czekając na nieuchronne, niech zabierze mnie tam, gdzie tylko zechce, wszędzie będzie mi dobrze, o ile on tam będzie.

Szeptał mi do ucha moje imię, powoli kierując i nie przerywając rytmu, w jakim się zsynchronizowaliśmy, niespiesznego, ale dającego mnóstwo przyjemności. Kiedy oderwaliśmy się od siebie, oboje zrelaksowani, szczęśliwi, leżąc na łóżku długo jeszcze rozmawialiśmy, by chwila ta nie była jak jakaś przypadkowa, nieprzemyślana, niechciana... W zasadzie to była chciana, nawet bardzo; upewnialiśmy się w tym, że rzeczywiście wiemy, czego pragniemy od życia.

- Jak się czujesz? – dotknął mojej szyi nosem, pytając ostrożnie. Zawsze pytał tak samo, kiedy kończyliśmy. Za każdym razem, czy było to w domu, czy już w Londynie, zawsze chciał wiedzieć, czy na pewno wszystko jest w porządku.

- Jest wspaniale. – odparłam, widząc, jak po raz kolejny przytula się do mnie, całując. - Nie wiedziałam, że może być aż tak fajnie.

Jego szelmowski uśmiech mówił więcej, niż gdyby odezwał się głośno. Wiedziałam, że to z pewnością nie wszystko, co potrafi… W końcu jednak sen zaczął domagać się uwagi, więc resztką świadomości pamiętałam o przestawieniu zegarka, który miał nas obudzić.

Kiedy otworzyłam oczy, w uszach rozbrzmiewał mi dzwonek telefonu, ale nie mojego własnego. Za oknem było już jasno, ptaki ćwierkały, słychać było dźwięki dzwonków, brzęczących za każdym razem, kiedy pod naszymi oknami na ulicy przejeżdżał rower… Sięgnęłam ręką, odbierając słuchawkę.

- Tak, słucham? – zaspanym, zmęczonym głosem, który zabrzmiał raczej jak szept, odezwałam się do słuchawki, przecierając oczy i patrząc mętnym wzrokiem w sufit.

 - Jared śpi? – usłyszałam męski niski głos.

- Kto mówi? – od razu się obudziłam, zmuszona do zastanowienia się, z kim tak właściwie rozmawiam. Nie rozpoznałam głosu przez telefon.

- Shann. O której wróciliście? Emma wydzwania do mnie i Tomo od rana, pytając o was, nie mogła was obudzić, nie odpowiadaliście, kiedy pukała i dzwoniła na wasze komórki i ten numer… Musimy za godzinę jechać, inaczej nie zdążymy na lot.

- Nie wiem, chyba jakoś po trzeciej. – od razu spojrzałam na zegarek w telefonie, załamując się wewnętrznie. Zaspaliśmy! Rzeczywiście, Emma dzwonila kilkukrotnie… – Poczekaj, obudzę Jareda, ogarniemy się i spotkamy niedługo na dole. Jeszcze zadzwonię. – odłożyłam słuchawkę, natychmiast odwracając się w stronę Jareda i budząc go za ramię.

- Jay, musimy wstawać. – kiedy zaczął się wiercić, usiłując zepchnąć mnie z łóżka, wstałam sama, przechodząc na jego połowę i potrząsnęłam nim jeszcze raz. – Jared, zaspaliśmy!

Gdyby kolejny koncert był w bliżej położonym miejscu i moglibyśmy pojechać jakoś inaczej, na przykład autobusem z całym zespołem, z pewnością to, co się stało, w żaden sposób nie wpłynęłoby na dalszy terminarz trasy. W Rzymie tak naprawdę moglibyśmy być dopiero jutro, jechać od razu na arenę i nie zastanawiać się zbyt długo nad dalszymi działaniami, tylko wziąć się od razu do pracy, ale to absolutnie mijało się z celem.

Jared skrzywił się, przecierając oczy, przy czym kiedy zobaczył mnie w stanie najwyższej paniki, zbierającą nasze rzeczy z podłogi, od razu usiadł na łóżku, rozglądając się.

- Dzień dobry, Nia, co się tak właściwie dzieje?

- Nie słyszałeś jeszcze? Zaspaliśmy, jeśli w ciągu godziny z hakiem nie będziemy na lotnisku, samolot do Rzymu poleci bez nas. – szybko otworzyłam walizkę, wyciągając spodnie, marynarkę i bluzkę, a rzeczy z poprzedniego dnia włożyłam do białej torby z kilkoma innymi ciuchami jeszcze z Birmingham, mając w zamyśle oddanie ich w Rzymie do pralni. Słysząc te słowa, od razu zerwał się z miejsca, szybko organizując się dookoła.

- Daj mi chwilę, zaraz wrócę. – Jared pobiegł do łazienki z ubraniami w rękach, a ja po tym, kiedy już posprzątałam swoje rzeczy, sprawdzając, czy nie zostawiliśmy niczego,  zebrałam również swoje rzeczy, wchodząc do zaparowanej, pachnącej miętowym żelem Jareda łazienki, w pierwszej kolejności myjąc zęby i związując włosy na szczycie głowy, żeby nie zamoczyć ich pod prysznicem. To chyba było jeden z najszybszych poranków, jakie w życiu przeżyłam, nawet podczas kursu… Nigdy nie zdarzyło mi się nic podobnego, żebym aż tyle ryzykowała. Szybko zamieniliśmy się, Jared nawet nie zakręcił wody, wychodząc z kabiny, więc w ekspresowym tempie wzięłam prysznic, pospiesznie doprowadzając się do porządku i kiedy wyszłam z łazienki, trzymając w rękach kosmetyczkę, którą wrzuciłam pospiesznie do torby podręcznej, mogliśmy powiedzieć, że oboje byliśmy mniej więcej gotowi. Jared miał jeszcze wilgotne włosy, ale związał je, podczas gdy ja wiązałam buty.

- Zadzwoń do Emmy, że już wychodzimy, obiecałam to Shannonowi.

Podniósł słuchawkę, patrząc na mnie pytająco. – Który to pokój?

- Kierkengaard, to chyba 112. – odparłam, sprawdzając, czy sznurówki na pewno się utrzymają podczas biegu, który miał mnie czekać.

- OK. Emma? My już się zbieramy, możesz obdzwonić resztę. – odłożył z trzaskiem słuchawkę na widełki, szybko podchodząc do walizki, łapiąc ją za rączkę i ciągnąc do wyjścia. – Nia, mamy wszystko?

- Chyba tak. Chodźmy.

Zamknęłam pokój, a wychodząc, oddałam klucze w recepcji. Na dole, zaraz pod wejściem stał busik z szeroko otwartymi drzwiami, z którego machali do nas Tomo i Stevie, wyraźnie rozbawieni. Jared rzucił w ich stronę spojrzenie, które natychmiast uciszyło ich, ale tylko na krótki moment. Emma odwróciła się do nas z przedniego siedzenia, patrząc na mnie i niego tak, jakbyśmy popełnili zbrodnię przeciwko państwu.

 - Co wy sobie myśleliście? A gdzie jest Shannon?

- O wilku mowa. – drzwi wejściowe do hotelu otworzyły się, a Shannon poprawiając torbę, wiszącą mu smętnie na ramieniu mocował się z przeciągnięciem walizki przez nie. Kiedy kierowca busa zabrał od niego rzeczy, podobnie jak nasze pakując do bagażnika, wsiadł z przepraszającym uśmiechem, malującym się na twarzy.

- Przepraszamy. – czułam się w obowiązku zbiorowo prosić o wybaczenie wszystkich, z którymi współpracowaliśmy. – Mogliśmy tyle czasu nie siedzieć na mieście.

- Albo raczej nie siedzieć po nocy w hotelu i… - Shann wtrącił się w moje słowa. – Wróciłem później od was, widziałem światła w pokoju, przyciemnione, bo przyciemnione, ale doskonale wiem, że nie gruchaliście jak gołąbeczki w gniazdku, tylko się pie…

- Przestań. – zaoponowałam, przerywając mu. Doskonale wiedziałam, co chciał powiedzieć, ale mógł nieco bardziej cenzurować swoje słownictwo przy wszystkich. – To, co robiliśmy, to nasza sprawa, a nawet jeśli to, o czym myślisz, to nie jest twój interes. Ty pewnie też nie byłeś lepszy. Więc jeśli ja nie wpycham nosa w twoje sprawy, ty nie rób tego samego ze swoim, dobrze?

- Nia… - Jared dotknął mojego ramienia, uspokajając – Nie jesteśmy dziećmi, daj spokój, niech mówi co chce. Ważne, że wieczorem było nam – obniżył ton głosu – bardzo, bardzo miło. A ty – zwrócił się do Shanna – rzeczywiście powinieneś pomyśleć o czymś innym. Jedziemy?

- Tak. – Emma od razu otworzyła swoją teczkę, wyciągając z niej kolejną koszulkę z biletami lotniczymi, przeliczyła je, po czym zaczęła rozdawać. – Nia, Jared, siedzicie razem. – wręczyła nam dwa złączone bilety – Stevie z Tomo, tak jak prosiliście wcześniej, Shann z Markiem, który czeka już na lotnisku, proszę, proszę – podała bilety kolejnym osobom. – Ja siedzę z Reni, Fanny z Poppy mają już bilety, a Peter powiedział, że nie przeszkadza mu, że będzie siedział obok kogoś obcego. Cała reszta albo jest już w drodze, na miejscu, albo wylatuje kolejnym lotem bezpośrednim. Jak tylko dojedziemy na Schiphol, idziemy od razu do terminalu B, jest tam salonik do odprawy dla nas. Całe crew już tam siedzi i czeka tylko na nas. Obsługa wie, że nie zdążyliśmy przez spóźnialskich – znacząco na nas spojrzała - zjeść śniadania, więc będzie czekała na nas kawa, herbata i coś do przekąszenia.

Słyszałam w głosie Emmy ton pełen przykrości, że tak bardzo zawiedliśmy; z drugiej strony: samolot nie odleciał, myśmy zdążyli ze wszystkim – no, prawie – ale mogliśmy bardziej się postarać. Resztę podróży przejechaliśmy w ciszy, a ja przytuliłam się do Jareda, czując, że chyba nie do końca ten dzień zaczął się tak, jak powinien. Objął mnie ramieniem, uspokajając. Oboje wiedzieliśmy, że lepiej, żebyśmy już dziś nie zadzierali z Emmą, która wyraźnie była zdenerwowana całą tą sprawą.

Na Schiphol rzeczywiście wszyscy już czekali, więc kiedy oddaliśmy nasze walizki do odprawy, usiedliśmy wspólnie przy kilku stolikach w kształcie plastra miodu, wcześniej wybierając z bufetu smakołyki, jakie zostały nam zaproponowane. Obok każdego z talerzy stała tabliczka z dziwną, holenderską nazwą, więc przez dłuższy moment zastanawiałam się, co wybrać, ale ostatecznie padło na ciastka, nazwane ontbijtkoek – usłyszałam od obsługującego nas stewarda, że warto zamoczyć je w kawie, bo mają bardzo wyrazisty smak.

Miała stuprocentową rację: były naprawdę dobre, smakowały jak połączenie pierników, które tata kupował w niemieckim sklepie zawsze przed Bożym Narodzeniem, z chrupiącymi ciasteczkami owsianymi. Czułam przyprawy; mnóstwo cynamonu, ostrego imbiru, goździki i inne smaki, których nie umiałam rozpoznać.

Reni i dziewczyny zajadały się tostami, posmarowanymi masłem orzechowym i posypanymi płatkami czekolady, co mocno mnie zaskoczyło, ale Jared również poszedł za ciosem, wybierając to samo, co one, przez co w pewnym momencie miałam ochotę się z nim zamienić. Na szczęście, widząc moje tęskne spojrzenie, podzielił się ze mną, a ja oddałam mu kilka ciasteczek. To było pyszne! Chyba znalazłam nowe ulubione śniadanie… Z nową energią mogliśmy lecieć dalej, do Rzymu. Bella Italia.

------------------------------------------
Witajcie,
Wyjeżdżam jutro w Pireneje, gdzie będę miała bardzo mocno ograniczony dostęp do Internetu [czytaj: tam, gdzie będzie dostępne Wi-Fi, tam będę zaglądała do Sieci] na jakiś czas - z moich rachunków wynika, że na około dwa tygodnie, może nieco dłużej - więc nie martwcie się, jeśli nie otrzymacie odpowiedzi na Wasze komentarze od razu - mam nadzieję, że będzie ich równie sporo, co i ostatnim razem. Za wszystkie jestem Wam wdzięczna, bardzo za nie dziękuję, to motywuje, pomaga i dodaje chęci i sił do pisania.

Tak czy inaczej, mój wypad nie oznacza, że zostawiam bloga: biorę ze sobą komputer i w Pirenejach zamierzam łapać inspiracje, karmić Wena pomysłami i pisać - zaraz po powrocie obiecuję, że opublikuję kolejny fragment.
Odpoczywajcie i mądrze korzystajcie z wolności :)

Ściskam,
S.